Toen ik onderstaande tekst schreef, voelde het alsof ik van buitenaf naar mezelf keek.
die Bleierne Zeit
eens een sprankelende vrouw
nu zijn de lichtjes
gedoofd
dood is ze niet
maar leeft ze nog
langzaam verstorven
van leegte en een leven lang verdriet
om alles en niets
mag ik een spiegel
fluistert ze krachteloos
alles vervloeit
zelfs de voorwerpen
in de kamer verliezen
hun contouren
kleurloos voor eeuwig
hoe minder ik slaap
hoe meer ik juist in bed lig
je neemt afscheid
en verlaat mijn kamer
te verzwakt om mee te lopen
zelfs uitzwaaien voor het
raam is teveel
ik hijs me overeind om weer
terug te zakken
je voetstappen sterven weg
alleen met de pijn
die tijdloos maakt
zullen we elkaar nog terug zien
of sta jij bij mijn kist
Wat een omgekeerde wereld.
Mijn vader van 94 zorgt voor me.
(Ik doe zelf ook wel al weer teveel).
Niet de bedoeling iemand voor het hoofd te stoten,
maar ik zei tegen die kleine GROTE man.
Weet je wat jij bent?
Mijn schild en de betrouwe.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.