Maandelijks archief: november 2011

Hommage aan mijn overleden vader, nu een week geleden

Geplaatst door manjacroiset op

vrijdag 25 november 2011

Hommage

Vandaag een artikel over mijn vader
in het Parool over zijn illegale drukwerk.
Vandaag het Parool niet vrij onverveerd,
maar blij en vereerd!
Fijn zou hij gevonden hebben
dat ook de machinezetter Snudo genoemd wordt
hoe vaak heeft mij daar tevergeefs naar
laten googlen?
De slogan Het Parool, LEES DIE KRANT !

Voor mij even heel actueel. Bestaat die kreet xc3xbcberhaupt nog?

Advertentie

Een herinnering, die ik niet meer delen kan…

Geplaatst door manjacroiset op

Een herinnering, die ik niet meer delen kan met mijn vader.
Eerder schreef ik over mijn beste vijand ivm de gemengde gevoelens over hem.
Ik kwam op die woorden nav de film “mijn beste vijand” met Danny Kaye, ik kon maar niet komen op de naam van de Duitse tegenspeler. De encyclopedie, die mijn ouders waren, is weggevallen en opeens was het er toch.
Me and the colonel. Danny Kaye en Curd Jxc3xbcrgens.
Aldoor een regelnicht en een ijskonijn en na een telefoongesprek met een dierbaar familielid, huil ik voor het eerst, niet tranen met tuiten, maar wel zo intens verdrietig. Bedankt Dennis! Graag gedaan zei hij, Ikxc2 xe2x80x9cdon’t ever take anything for granted.xe2x80x9d Ik geloof, dat hij dat waardeerde.

Toch is nog steeds meerxc2 , die ik ook al veel eerde schreef ‘ zonder tranen huilt mijn lichaam”.

Alles werd fysiek vertaald en niet in emoties. Het is vreemd ik afhankelijke Manja wil alleen zijn. Beter danxc2 gezelschap wat niet klopt.
Dag Odo, dag vader, dag pappa. Chronologisch is het natuurlijk andersom.

Een traan met een kwinkslag. En de rouwcirculaire.

Geplaatst door manjacroiset op

Volgende week verschijnt mijn boek “een traan met een kwinkslag” *”Traan met een kwinkslag”, bestaande uit deze titel,gedichten of gedachten, bedelares voor eeuwig, de tijdloze tijd, borrelnootjes, Manjaforismen en Manjafieks.ISBN 978 90 8954 349 3Uitgeverij Elikser. xc3 raison van xe2x82xac 12,50

Een dag uit de dood van verdomde Lowietje.

Geplaatst door manjacroiset op

Odo’s tweede naam Louis.

Wat ben ik tegen mijn eigen verbazing in, waanzinnig sterk en rustig.

Mijn vader was al dood, dit hoop je ellende was hij niet, maar de kracht die hij zondag had ondanks zijn benauwdheid te stoppen met de morfine om een compos mentis gesprek met de huisarts te kunnen voeren voor de zo gewenste euthanasie.

Wat was het erg de man zo te zien lijden en ik, diexc2 altijd zoxc2 bang geweest mijn vader te verliezen, kan het aan. Wanneer komt de klap. Misschien bij een kleine andere aanleiding.

Ik die aanwezig was bij de euthanasie en in plaats van griezelig was het een opluchting, de spanning weg te zien vloeien uit dat zo verkrampte vechtende benauwde lichaam. Dat ik ooit een kus zou geven op het hoofd van een dode!

En toen denderde ik tegen een gemis. De drukproef van een traan met een kwinkslag kwam, met 3 covers om uit te kiezen. Altijd zou ik het hebben voorgelegd aan de oude typograaf, met nog steeds dat scherpe grafische oog.

Zelf de keuze gemaakt, ik ben niet altijd regressief, maar ook heel volwassen.

Maar ook zo eenzaam, ook tijdens die euthanasie. Mijn moeder met Marjolijn Ingrid met haar twee zonen en daar zat ik van god en de wereld verlaten alleen aan de kant waar de dokter de spuitxc2 toediende.

Indeed my Isle of fear and lonelyness. Dat is mijn leven alleen betaalde aandacht.

Even brak ik xc2 na het intreden van zijn dood, om me snel te herrapen. Geen Dennis , die naar me toe kwam alleen Marjolijn en die wou ik niet.

De film die ik gemaakt heb voor zijn crematie was niet nodig geweest, ik had nooit kunnen bevroeden, dat ik wel in staat zou zijn om te spreken en voor te dragen. De huisarts, die wachtte op de lijkschouwer, liet ik mijn nieuwe boekje zien en las het gedicht met dictie voor, ze zag de foto op de cover en zei ben JIJ dat, ja. Ga je dat voordragen op de crematie van je vader en toen vertelde ik van de dvd.xc2 Wat zijn we close geweest de afgelopen weken. Niet mijn huisarts, maar zeker wou ze weten wannneer mijn film op tv komt.xc2 Dank lieve Sandra van Loon.

Dichterbij was ze dan mijn familie.

Maandag de crematie, Carlijn mijn begeleidster, tanken voor die dag een illusie. Ook dinsdag werkt ze, maar dan ook onrust kpn monteurs voor de glasvezelkabel aanleg. Rust O god RUST. Mijn zusters te druk. Straks zijn ze weg en ik krijg nog veel op mijn bordje, de zorg voor Paula,( de stakkerxc2 die zo is achteruitgegaan) en na het overlijden ook alleen bij het bed achterbleef de rest van de familie verspreidde zich door de kamer. Ik naar haar toe en sloeg mijn arm om haar heen en ze zei zo intens zielig, ik weet niet of hij van me gehouden heeft, mijn vader was een stakker de laatste weken van zijn leven, maar dit kleine dappere kwetsbar mensje,mijn zusters willen en rekenen er op, dat ik de administratie gaan doen: dat kan jij zo goed! Nee dat komt jullie goed uit. Ik verdrink al in mijn eigen PGB administratie.

Ik wil weg van dit alles. Er is veel belangstelling voor de man, die het klein wou houden. Nu wil ik rust, als IK dood ben wel veel mensen, maar bij mij zullen die er niet zijn. Wat hebben ze allemaal veel gedaan. Mijn zusters, zijn kleinzonen. Zonder hen had hij niet thuis kunnen sterven. Dan had hij vastgebonden in een verpleegtehuis gelegen.

Terug naar mijn moeder de crematie zo snel mogelijk en net als na de moord op haar familie alle herinneringen zo snel mogelijk op ruimen, weer een leven ontkennen!

Mijn pappa, mijn vader, Odo is dood. Een paar uur later!

Opeens heel bang en durf niet
meer naar de crematie, waarom moet dat eigenlijk?
Van de week al twee keer afscheid genomen.
Woensdag toen hij een natuurlijke dood leek te sterven en iedereen om zich heen wou en ik uren wisselend naast hem heb gelegen en gezeten en vastgehouden, dat het toen niet gebeurd is, erg heel erg. Daarna werd de onrust en de onhoudbaarheid alleen maar groter xc3xa9n het tweede afscheid voor de euthanasie met zijn allen rond het bed.
Waarom een derde keer, omdat het usence is? Naar zijn wens zou er geen crematie geweest zijn, maar zijn lichaam ter beschikking van de wetenschap, maar dat
vonden mijn zusters naar en daarnaar heeft hij zich geschikt, moet ik nu?
Zo sterk geweest en nu zo bang voor de crematie, de dode staat me opeens ook veel levendiger voor de
geest.
Maar de jongste kleinzoon van mijn oudste zusje , Davidje van 4. heeft gezegd Eitan en Noga moeten ook komen ,
die moeten ook bloemen leggen op Odo’s kist, het is heel verdrietig en heel belangrijk. Zijn moeder zei, ze wonen heel ver weg en dat is heel duur, maar het moest gewoon toch.
Dat zijn twee van de vier kleinkinderen uit Israel, die twee ouderstellen zijn bevriend. Dat er nog Shachaf en Noa zijn met Carmel en Yarden dat weet hij niet. Ook zo iets Yarden ook de naam van de uitvaartverzorging. Lupa en Wolfer zouden eerst niet, logisch na de ervaring met hun broertje, nu dus toch wel en dan zou ik afwezig zijn. Wat
is er nu opeens gebeurd?
Dat jochie vindt dus dat iedereen moet komen en ik durf/wil niet meer en eerst zou het besloten kring
zijn, maar toch steeds meer mensen. Trouwens tegen de wil van mijnxc2 vader.
Ik kan dat niet, de receptie kan ik natuurlijk wel mijden, de herrie het geroezemoes , de handen schuddende
mensen, die allemaal dat ontzettend woord gecondoleerd gebruiken , sommige zelfs van harte!
Maar de familie gaat niet een rij handjes schudden, dat heeft mijn vader niet gewild en wij ook niet.
Informeel achteraf.
Ik ben zo bang dat ik me niet meer in de hand krijg, durf nu ook niet naar bed.

Odo Croiset Overleden. Onze Pater Familias!

Geplaatst door manjacroiset op
Heden middag is mijn vader
Odo L. Croiset overleden.

Amsterdam 24-4-1915xc2 xc2 Hoogland 18-11-2011
Humanist en socialist in hart en nieren, oud illegaal drukker.
Een moeilijk doch charismatische man.
Zoals hij geleefd heeft, is hij nagenoeg doodgegaan. Alles doen wat ( niet meer) binnen zijn vermogen lag.
Totaal verzwakt keer op keer
zelf naar de badkamer. 3x gevallen, de eerste keer hoofdwonden, de 2e keer redelijk goed afgelopen en gisteren een doffe bonk en daar lag hij in het halletje met zijn neus tegen een metalen deurstijl gevallen en waarschijnlijk een gebroken neus.
Dat was Odo een vechter!
Benauwder dan benauwd, het was ontzettend om te zien. Zoals hij wilde is hij thuis gestorven.
Het is goed zo, alhoewel het gemis groot zal zijn.
Altijd heeft hij de regie
willen houden, hulpvragen dan ook heel moeilijk, hij draaide het ook wel een
beetje om, meer opdracht dan vragen. Dat botste nog wel
eens.
Een dappere (D)ODO is niet meer.
Ode aan Odo!

reactie op reactie

Geplaatst door manjacroiset op

Beste Wout, Over niets, deze tekst staat in xc3xa9xc3xa9n van mijn bundels!

 

niets is iets

want het is een woord

dus te benoemen

 

niets is iets wat ontbreekt

een gemis leegte

en dat is iets

 

een vacuxc3xbcm is ook al een

niets dat iets is

 

Gepubliceerd in de bundel “uit de spelonken van mijn ziel”