Maandelijks archief: december 2011

Gebeurt het nog in 2011? Zou mooi zijn!

Geplaatst door manjacroiset op

Not happy days are here again ( ken je het lied), maar heavy days, vanmorgen leek ook mijn moeder te overlijden.
Maar ze heeft het toch nog (even) uitgesteld.
Wie me nu nog een prettige jaarwisseling wenst, terwijl mijn vader 6 weken dood is en mijn moeder gaat. Laat me gillen!!! En geen keukenmeid!

Advertentie

Hurt so much.

Geplaatst door manjacroiset op

hoe verzinnen mijn zusters het

Odo’s as verstrooien op Kamp Amersfoort

de plaats van onvrijheid en marteling

ik wist van niets hoor het via de Israelische

kleinkinderen die het niet vonden kunnen

en terecht

het is natuurlijk niets meer maar toch
de ziekmakende ouders ach mijn zussen

zet het naar mij gewoon voort

terwijl ze beiden geweldige moeders en oma’s

zijn

waarom o waarom toch

ashes tot ashes dust to dust

De omgekeerde wereld!

Geplaatst door manjacroiset op

xc2 opgelucht de moeder zeer

op weg of is al dement

maar af en toe levendig en positief

over het verleden aan de praat

stond Odo stevig in het leven had

hij ook toen hij nog “goed” was veel

nachtmerries over de oorlog

en kort voor zijn dood toen Paula

nog zelfstandig haar bed uit kwam

en hij mis tastte riep

de moffen hebben haar weggehaald

gaat Paula die overal zwaar aan tilde

naar leuke herinneringen

tot mijn verbazing

ze zijn met vakantie in Ierland

ze heeft trek in Champagne

ik was met mijn man in Parijs

zegt ze tegen de hulp

en we hebben champagne met zoete koekjes

gegeten zo lekker

opgelucht

Jaren dertig vorige eeuw!

Geplaatst door manjacroiset op

Met afschuw luister ik naar het nieuws.

Er zijn plannen, in huishoudens waar ouders in de bijstand zijn,

het loon van een werkend kind daarvan af te trekken.

Ik schrik me rot en denk aan de jeugd van mijn moeder
( dit nieuws kan ze niet meer volgen)
Gelukkig/helaas, hoe had ik samen met mijn ouders
verontwaardigd kunnen zijn!
Mijn grootouders werkeloos, mijn moeder een baantje,
het geld moest naar haar ouders en er kon nauwelijks zakgeld vanaf en dat gaan ze weer doen.

Ik kom bij een liedje uit de familie Doorsnee terecht

Kom er nou eens om, ach die tijden zijn voorbij.

Dat was over iets positiefs, wat dit betreft, was die tijd maar echt voorbij.

 

Wie kan mij helpen?

Geplaatst door manjacroiset op

Wie kan mij helpen? Op zoek naar de rest van de tekst van

Ik kan niet vallen

pappa houdt me vast

Mijn zus gebruikte de woorden op mijn vader crematie en ken ze natuurlijk, maar de rest weet ik niet en vind ik ook niet op internet.

Vroeger waren mijn ouders de vraagbaak, mijn vader dood. Mijn moeder zowat van de ene dag op de andere moment dement. Heavy allemaal.

Kop in het Parool.Ten slotte Odo Croiset. Liefde voor links, theater en muziek.

Geplaatst door manjacroiset op

Amsterdam, vrijdag 25 november 2011

Ten Slotte Odo Croiset 1915-2011

Liefde voor links, theater en muziek

De eerste illegale Parolen werden gestencild. De oplaag groeide, een drukkerij zou uitkomst kunnen bieden. De drukkerij van Wessel Eikelenboom en zijn vader aan de Nieuwe Teertuinen durfde het aan. Bedrijfsleider daar: Odo Croiset. Vorige week vrijdag is hij overleden.

Parooloprichter Frans Goedhart kende Wessel Eikelenboom al van voor de oorlog, uit zijn communistentijd. De drukkerij verzorgde uitgaven van de CPN en het revolutionair-literaire blad Links Richten. Opmerkelijk: vader Eikelenboom was Jehova’s Getuige.

Het Parool werd ’s nachts gedrukt, en zelfs het personeel was niet op de hoogte. Behalve dan één typograaf, W. Snudo en de jonge bedrijfsleider Odo Croiset die meehielpen.

Croiset was zoon van de toen beroemde toneelspeler Hijman Croiset en daarmee halfbroer van acteur Max en helderziende Gerard. Odo groeide op bij zijn moeder en stiefvader die ook drukker was. Moeder Neeltje Meijners zat ook in het vak: die had het voor vrouwen nogal buitenissige beroep machinezetter.

Het Parool bleef maar een paar maanden bij Eikelenboom. In haar geschiedschrijving van Het Parool in oorlogstijd vertelt Madelon de Keizer dat Goedhart schrikbarend nieuws kreeg van een relatie die er commercieel drukwerk liet verzorgen. Die folders bleken verpakt in misdrukken van Het Parool. Onhandigheid, onervarenheid.

Eikelenboom drukte meer verboden bladen:. Ook de Wachttoren van de Jehova’s Getuigen. Bij inval op de drukkerij op 21 oktober 1941 werd daar iets van gevonden. Snudo, Wessel Eikelenboom en Croiset gingen via Amersfoort naar een concentratiekamp als Jehova’s Getuigen. Snudo overleefde het niet.

Dochter Manja weet dat haar vader in kamp Sachsenhausen niet tussen de andere gelovigen terecht kwam en dat hij dat dan wel weer gunstig vond: “Hij was een principieel athexefst.” Wessel kwam vrij snel vrij, en ook Croiset werd in 1944 vrijgelaten. “Hij heeft nooit geweten waarom. Hij kreeg een treinkaartje naar Amsterdam.”

Croiset is bij Wessel blijven werken als bedrijfsleider. In 1965 ging hij naar het technisch bedrijf van het Leids Dagblad waar hij tot zijn pensioen bleef. Een principieel en enigszins compromisloos man zegt zijn dochter, charismatisch maar soms ook een beetje beangstigend. Hardhandig, maar uitsluitend met woorden. Altijd socialist gebleven: “Hij hoopte zeer dat Cohen premier werd.” Een muziekliefhebber: Beethoven gedraaid tot aan zijn dood. Vanaf hun huis hadden ze uitzicht op de Stadsschouwburg en daar zaten Odo en zijn vrouw soms twee keer per week. Want toneel, dat zat toch sterk in de familie. En die helderziendheid? Manja: “Dat was niks voor mijn vader. Daar werd de draak mee gestoken.”