Mijn gedachtegangen en belevingswereld!

Ik stuur mijn uitgeefster de lijst met adressen voor de uitnodigingen van de boekpresentatie op 3 juli.

Hier de lijst( lijkt schindlers list wel) weer een echte Manja associatie.

Mijn moeder op 19 jarige leeftijd, maar al echt een vrouw.

1937 19 jaar en 2 maanden een volwassen vrouw zo te zien.

Ik heb hier nu een schoonmaakhulp ook 19 en VWO gedaan, maar volledig een kind.

Ik had op mijn 19e ook wel zo het één en ander achter de rug.

 

Advertentie

Dit zou hetzelfde betekenen, maar het is iets anders!

apprendre par coeur en uit het hoofd leren

ik heb het beide onder de “knie”

het ene is wijsheid en het andere kennis

twee talen die hetzelfde heten te betekenen

maar empathie en intelligentie andere begrippen

 

 

 

De laatste foto van mijn moeder en mij op haar 94e verjaardag, die ze niet halen zou!

Angst.

Gek van angst mijn bed uitgevlogen. (Mijn benen droegen me de hele dag niet), schreeuwen zal ik maar niet, zou de Waanzin aria wat zijn ); 😉

Dichteressen (on) bekend.

Zoals gebruikelijk het oog op morgen aan een item over Fritzi Harmsen van Beek. xc9én van de beste naoorlogse dichteressen, noemden ze haar, Ze schreef om de chaos in de wereld aan te kunnen en die van haar zelf en dan vooral associatief. Gut, klinkt me dat niet bekend in de oren? Ooit lid van het poëzieforum van de leestafel site, daar was een item was ; raad de dichter, iemand plaatste regels van mijn gedicht hier onder, dat werd abusievelijk aan Fritzi Harmsen van Beek “toegedicht”. Zij beroemd. De pers pruimt me niet en dan toch…. En het is een gerenommeerde site.. Ze lieten een fragment van een voordracht horen een vreselijk gestuntel. Dat doe ik beter!

 

 

 

Fantasie

 

een beeld van vrijheid

in een open auto met plankgas

en wapperende haren

over ’s heren wegen scheuren

op het strand in de storm worstelen

met de elementen en leunen

tegen de wind

 

Woordspeling.

Aanslag zuid italiaanse stad – Brandisi.

Nieuw boek naar de uitgeefster!

Een half jaar geleden stierf mijn vader, op die dag kwam de drukproef van mijn boek “een traan met een kwinkslag”.

Nu mijn moeder één week geleden overleden en mijn dikste boek ooit naar de uitgeefster.

Met de zelfde titel als dit weblog.

Subtitel. living on my isle of fear and lonelyness. Het zou mijn laatste zijn en nu al weer plan geboren! Een boek(je) met de titel.

De opvattingen van een fundamentalistische athexefst. (titel een tegenstelling tot mijn motto suum cuique) Al bestaande teksten aangevuld met nieuwe dingen die boven komen!

Goed dat ik zelf al zei: een open einde, is geen einde!

 

 

The verdict.

Dat kon ook nog wel, ik had het kunnen weten, een afwijkende vorm van MS. Het is als ik teruggadenken zeker al 27 jaar aan de gang. Suxefcidaal kwam ik thuis van de dokter, “dankbaar”, dat ik dit mijn ouders kan besparen.
En nu wil ik nooit meer praten.
En ik kreeg 10 jaar geleden mijn PGB voor mijn psychische klachten.
Dat zwijgen zal wel meevallen, ik ben een blijf een geëngageerd mens, ondanks al de tegenslagen in mijn leven!

Nog diverse familie aangelegenheden.

Ik opende op de muziek na, ik wilde niet doorlopend in mijn rolstoel heen en weer gereden worden, dus ik dacht gewoon al gaan zitten en toen dus huilen, mijn ene zus, vroeg: wil je niet liever terug, zo kan iedereen je zien. Nou en…

En als ik spreek zie ik niemand. Dus het spits afgebeten.

Ceremonie klaar. Marjolijn bedankte, maar elke speech was oorlog, nee dit keer niet die van Sidney. Maar ik dacht terug aan wat ik uit overlevering wist. De woorden van mijn moeders vader.

Waggelde naar het spreekgestoelte en zei: Duitsland stond al in brand en mijn grootvader zei: we leven in een interessante tijd. Een positieve insteek in een negatieve wereld en toen rondde ik echt af, er zullen nog wel een paar families zijn holocaust survivors, maar voor mij is dit het einde van een tijdperk.

Ik stond pas om 16.00 op, (na alweer een hele nacht wakker). zat om 16.25 in de auto speechte om 17.10 en om 19.00 uur thuis. Wou “de kleding” uitgooien en met een pot thee verder huilen. Telefoon mijn favoriete neef, we eten met ons allen op 180, als je niet te moe bent, kom dan ook. Was ik wel, maar wou er toch bij horen en we waren zo familie, mijn Israëlische neef zei: We have to keep this house for such familymeetings. I agree, but wishfull thinking.

Wolfer, Gaia en David gingen eindeleoos op de traplift heen en weer. Hadden hun over grootouders nooit goed gevonden! Eén keer per bezoek en al zeker niet met zijn drieeën tegelijk! Gaia wou zo graag met haar grote nicht buiten op het pleintje. Maar grote nicht, voelt zich dus nu toch te groot!

Eerder op de receptie mijn neef Hans, die me nooit zag staan, gaf me een handkus, de gelouterde acteur/regisseur bewonderde me. Had ook hij dit nooit achter me gezocht, versloeg ik het paradepaardje?

Mijn zussen hadden behalve hun nageslacht ook vrienden uitgenodigd, ik had niemand. Wel komt een vrouw op me af en zegt: je weet vast niet meer wie ik ben, jawel, de naam schoot me niet meteen te binnen. De Caracal thuisvoorstelling op Ingrids 60e verjaardag en toen kon ik al toevoegen, Anke!

Door diezelfde zuster nog een stukje historie ik te klein, zij zeven, ik dus pas twee en vertelde, jaren stond er een foto van Joop, Paula’s broer op de schoorsteenmantel, van de anderen was de dood officieel bekend van hem niet, ze heeft dus gewacht/gehoopt, dat hij terugkwam en toen de knoop doorgehakt ( een inwendige worsteling, dat ook hij dood moest zijn en weg foto!)

En Dennis zei: zal je altijd bellen al is het honderd keer per dag.

Zijn dochter blij met haar ring van mij en haar broertje vloog me ook weer om mijn nek, toen volgde zijn neefje David ook. “Thuis” zei Gaia oma, jij en opa Teije zijn nu de oudsten, hè? Die fotoboom moet naar jou en ik gun het haar!