Nog diverse familie aangelegenheden.

Ik opende op de muziek na, ik wilde niet doorlopend in mijn rolstoel heen en weer gereden worden, dus ik dacht gewoon al gaan zitten en toen dus huilen, mijn ene zus, vroeg: wil je niet liever terug, zo kan iedereen je zien. Nou en…

En als ik spreek zie ik niemand. Dus het spits afgebeten.

Ceremonie klaar. Marjolijn bedankte, maar elke speech was oorlog, nee dit keer niet die van Sidney. Maar ik dacht terug aan wat ik uit overlevering wist. De woorden van mijn moeders vader.

Waggelde naar het spreekgestoelte en zei: Duitsland stond al in brand en mijn grootvader zei: we leven in een interessante tijd. Een positieve insteek in een negatieve wereld en toen rondde ik echt af, er zullen nog wel een paar families zijn holocaust survivors, maar voor mij is dit het einde van een tijdperk.

Ik stond pas om 16.00 op, (na alweer een hele nacht wakker). zat om 16.25 in de auto speechte om 17.10 en om 19.00 uur thuis. Wou “de kleding” uitgooien en met een pot thee verder huilen. Telefoon mijn favoriete neef, we eten met ons allen op 180, als je niet te moe bent, kom dan ook. Was ik wel, maar wou er toch bij horen en we waren zo familie, mijn Israëlische neef zei: We have to keep this house for such familymeetings. I agree, but wishfull thinking.

Wolfer, Gaia en David gingen eindeleoos op de traplift heen en weer. Hadden hun over grootouders nooit goed gevonden! Eén keer per bezoek en al zeker niet met zijn drieeën tegelijk! Gaia wou zo graag met haar grote nicht buiten op het pleintje. Maar grote nicht, voelt zich dus nu toch te groot!

Eerder op de receptie mijn neef Hans, die me nooit zag staan, gaf me een handkus, de gelouterde acteur/regisseur bewonderde me. Had ook hij dit nooit achter me gezocht, versloeg ik het paradepaardje?

Mijn zussen hadden behalve hun nageslacht ook vrienden uitgenodigd, ik had niemand. Wel komt een vrouw op me af en zegt: je weet vast niet meer wie ik ben, jawel, de naam schoot me niet meteen te binnen. De Caracal thuisvoorstelling op Ingrids 60e verjaardag en toen kon ik al toevoegen, Anke!

Door diezelfde zuster nog een stukje historie ik te klein, zij zeven, ik dus pas twee en vertelde, jaren stond er een foto van Joop, Paula’s broer op de schoorsteenmantel, van de anderen was de dood officieel bekend van hem niet, ze heeft dus gewacht/gehoopt, dat hij terugkwam en toen de knoop doorgehakt ( een inwendige worsteling, dat ook hij dood moest zijn en weg foto!)

En Dennis zei: zal je altijd bellen al is het honderd keer per dag.

Zijn dochter blij met haar ring van mij en haar broertje vloog me ook weer om mijn nek, toen volgde zijn neefje David ook. “Thuis” zei Gaia oma, jij en opa Teije zijn nu de oudsten, hè? Die fotoboom moet naar jou en ik gun het haar!