Gevangen in mezelf
Gevangen in de oorlog van mijn ouders
De bevrijding, die niet kwam
Mijn theorie bevestigd
je wordt volledig in de baarmoeder
gevormd
MISVORMD in mijn geval
ik huil en ik huil en ik huil
En een stervensbegeleiding van een moeder, die terug in de tijd midden in de Shoah zat.
Dus ga niet zwammen /zeuren over dat die oorlog al 67 geleden is afgelopen en op de toekomst richten, ik heb geen toekomst. Ik ben doodziek.
Hoeveel boeken moet ik nog schrijven? Mijn eeuwige augmenten. De film van professor Bastiaans. Weet je nu waarom ik huil? Nee, ik weet het nog steeds niet! En natuurlijk zijn er ook gebeurtenissen, tijdens je leven van invloed, maar de weerbaarheid daarin, dus wel bepaald, prenataal! En met schrik, neem ik waar hoe mijn fysieke achteruitgang van de laatste maanden lijkt op die van mijn moeder. Een “blij vooruitzicht, dat mij streelt”. Logisch dat nu het huilen stopt, de angst weer opsteekt!
Mijn schrijven een boei en boeiend, maar een reddingsboei enigzins overdreven!
Wie citeer ik met die zin, even googlen. O hemel een zin uit een psalm of gezang. Dat is de opleiding “genoten'” tijdens mijn opname in het Christelijk sanatorium!
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.