Mijn kunstwerk in glas permanent in KZ Amersfoort.

Ik weet nog niet op deze manier. Eigenlijk ga ik voor alleen mat en helder glas!

Advertentie

Radioreportage Film

Als ik erover nadenk, is de radioreportage van de Joodse Omroep, die nagenoeg door niemand beluisterd is, vleiender voor mij als kunstenaar en staat de film “alleen maar” in het teken van mij als ziek mens, die nooit een deel van leven heeft gehad.

In de Hoofdrol MANJA CROISET uit de schaduw van de grote namen?

IN DE HOOFDROL! (iets anders dan een koprol), à la Paulien Cornelisse, ( vreselijke zin) taal is echte MIJN DING!
Via verschillende kanalen bereikt me de vraag of het niet raar is jezelf te zien en anderen over mij. Totaal niet, wel emotioneel.
Maar in deze tijd van video ( al bij de 50e trouwdag van mijn ouders 1990) en dergelijke en mijn YT’s en opnames in de bibliotheek en tijdens de boekpresentatie, is dat heel gewoon.
Plus ik “stond” eerder in de Kleine Komedie dan bv Youp van ’t Hek. Eindejaarsvoorstellingen balletles van de beroemde Nel Roos.
Opgegroeid in de theaterwereld, maar toen toeschouwer, nu helaas NIET OOK toeschouwer, als de film daadwerkelijk op het IDFA komt, dan thuis in bed. Ik wou deelnemer zijn, misschien ga/ben ik het geworden, maar ben niet tevens toeschouwer! Daarna als alles doorgaat, vast op tv. Geen punt aan schaamte voorbij, maar wel wat lastig, hier om me heen in de buurt “de gek” en niet van Gogol.
Eerder nog op lagereschool op het polygoonjournaal, ballet voor de Unicef. Opgenomen jaarbeurshallen in Utrecht Trix toen NOG prinses en nu weer. Wij maakten als kleine ballerina’s natuurlijk geen buiging, maar een “Révèrence”! Vond ik dat interessant voor de kroonprinses? Wel nee, toen al niet, alleen diep teleurgesteld dat Danny Kaye er niet was zoals beloofd. ( ze was ook een pronte boerendeerne.) Dus compleet nieuw, nee! Maar wel in de hoofdrol, die ik trouwens op ballet ook wel had.
Maar dat is iets van andere aard, via dans of muziek of toneel iets vertolken, dat door een ander is bedacht. Dit gaat over mij. Geen speelfilm, maar een documentaire. Un document HUMAIN!
Over de Kleine Komedie ook eerder dan Joost Nuisl, die daar zijn carrière begon, een klasgenoot op het Barlaeus samen met hem en iemand, die ik hier weer op facebook ontmoette, (dag Alexandra) en Ernst Wesselius, een schooltoneelstukje ook repetities bij ons thuis, achter het Barlaeus. En bij Alexandra thuis de uitvoering ( nou thuis. Woonhuis PC Hooftstraat en de danszaal van haar ouders daarachter tussen PC en de Vossiusstraat), waar ik daarna niet veel later bij een psychiater zou komen. Ach, het gevoel en toch. Het is geen theater, maar een droevig verhaal over mijn leven. Als hij het IDFA haalt, dan spreekt dat voor zich!
Ja het is bijzonder, maar eerst zien dan geloven!
Nee, ik ga niet vragen of ik de titel noemen mag, annoying voor de cineast, al veel te loslippig, misschien wel contraproductief, nu het nog steeds officieus is!
Dan beweer ik niet geleefd te hebben, niet compleet waar, blijkt nu!
Ik heb wel zelf al een hele mooie dvd in officiele hoes! Uit de schaduw van de grote namen? dat hoop ik, een kroon zou het zijn in een tot op heden mislukte levenslange strijd. Geen ROEM , MAAR ERKENNING OP VELE FRONTEN!

Morgen preview hier van de film waarvan ik niet weet of ik de naam al noemen mag! Willy Lindwer

Morgen preview van de film. Ik weet niet eens of ik de titel al noemen mag, dus wacht ik maar! In het echt zal ik hem niet meemaken.
Hij had goed bedoeld een feestje gepland, maar dat gaat niet meer.
Hoe nog “blij’/tevreden zijn?

De lotgevallen ( en ik val nogal eens)! van een chronische zieke en hoe gelukkig “kleine” dingen maken!!

DE LOTGEVALLEN ( en ik val nog al eens ) en HOE GELUK IN KLEINE DINGEN ZIT!
Gisteren de hele dag niet aangekleed, hoe diep kunnen dalen zijn! De start vandaag ook niets (de beauty 14 en ik kan er niet meer heen) en toen…. ( wel alweer over), kwam een oud “hulp”, van wie ik zielsveel houd ( n behalve de voornoemde nicht en het hele gezin), kwam ik voor het eerst na de dood van mijn ouders weer thuis. Ik was ook op. De huisarts, die me een broodnodige injectie kwam geven, (kwam het ook door voorheen assistentes, ook tijdelijk een verpleegkundige), ze jaste hem er professioneel in, geen enkel probleem ook niet langzaam toegediend! (geen angst voor naalden, maar de vloeistof steeds allergischer) geen centje pijn. Ja pijn, dat bedoel ik niet en ik was op aarde geland. Bedankt ‘prinses’. Maar iedereen, maar werkelijk iedereen, is van de zomer tegelijk weg.
Wel komt mijn briljantje een andere oud gediende van de zomer invallen.

Het is kermis in de hel

Op de vlucht voor mezelf
Dender ik keihard
Tegen de muren van mijn
Gevangenis aan
Kom ten val om
misschien nooit meer op te
staan

Badhuisweg boek Hans Croiset (en een kinderherinnering van Manja Croiset)

JAREN VEERTIG

in Scheveningen op de Badhuisweg
een halfduistere kamer
zware donkerrode fluwelen gordijnen
grote fauteuils oom Max zit er in één
pappa aan de andere kant van het kleed
Max plaagt het kindje kruipt naar de pappa

De bovenstaande tekst staat in “mijn leven achter onzichtbare tralies”. Zo zullen we er wel over in gesprek zijn geraakt! ( zie onder!)

Een paar jaar geleden, heb ik het hierover in het gezelschap van mijn vader en mijn neef Hans, die het boek met die titel heeft geschreven. Hij woonde daar! Hij zei: ze waren niet rood, maar bruin. Mijn vader staaft mijn zo jonge waarneming!

De drie giechelende nichtjes in zijn boek, zijn mijn zusjes en ik. De drie gratiën!

ook nog in mamma’s handschrift!

IN TONEELTERMINOLOGIE DE DRIE GEZUSTERS van Anton Tsjechow.

AGONIE ( levens of doodsstrijd)

een onophoudelijke stroom
van geruisloze tranen
al die decennia van psychische ellende
en nu in extreem toenemende mate fysiek

Volgende week krijg ik een ruwe schets van de documentaire over mijn leven te zien, de cineast denkt, (ik laat hem in die waan) dat ik me er op verheug. Ik hoef niet meer, alles op mijn netvlies gebrand. 20 uur opnamen 55 minuten film, hoofdzakelijk in woord. Hier kom ik niet meer uit.
Nooit kan de kijker een echte impressie krijgen!
EEN COMPLEET VERWOEST LEVEN.

Het sublimeren is voorbij.

er ligt een verfrommeld hoopje in bed

de diverse gelegenheden vandaag.

12 mei dag van de verpleging ( geboortedag Florence Nightingale) Moederdag en de 67e verjaardag van mijn vriendin op het Barlaeus Alissa Morriën.

EENZAAM ZIEK EN MIS ZE!

Je bent knoertpietje of je bent het niet. IK WEL. Ik wil zo vaak met mijn overleden ouders praten (wie niet) denkt de lezer! Maar dan bel ik van mijn mobiel naar vast of anders om en spreek dan in op de voicemail en dat luister ik dan terug. Het is anders voor mij dan op schrijven in (mijn dagboek) of gewoon een geluidsfragment.