Woensdag 30 oktober 2013. Geschokt en intens verdrietig bereikt me via de media
het bericht, dat het handjevol Shoah overlevenden in Israël, dat nu heel oud moet zijn. In armoede leeft en slecht behandeld wordt. Ze besteden geld en tijd
(er zijn geen woorden voor) aan herdenkingen over de vermoorden
(en ik voelde me nederig en vereerd dat ik toestemming had gekregen, materiaal daarvan te mogen gebruiken).
Ik zeg niets meer, het zal de lading nooit kunnen dekken.
Opnieuw stille tranen en niet om mijn leven ditmaal.
De Israëlisch is een heel trots volk.
De prijs leek zo hoog, te hoog wat ik voor mijn moeder gedaan heb.
Maar “god”dank heb ik dat voor haar kunnen doen.
Israël het beloofde land. Bestaat er een grotere gotspe…
Zal ik mijn hele boek maar vernietigen?
Even had ik de neiging om hier een hakenkruis bij te zetten. Laat ik nu wijzer zijn.
Nu valt mijn leven in het niet.Nu valt mijn leven in het niet.
Dan kijk ik opnieuw naar de Palestijnen.
Mijn zin de vijand heeft mijn ouders getraumatiseerd.
Mijn ouders en de hulpverlening mij. Nu mishandelt Israël zijn eigen familie!
Ik kijk nu ook opnieuw naar de Palestijnen.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.