Pratend vanuit het kind, maar niet gedissocieerd.
Het zou zo maar de opening van een boek kunnen zijn, maar het allemaal wel beschreven in “mijn leven achter onzichtbare tralies”
De goede leerling
Het knappe balletmeisje
Maar altijd was er die mysterieuze angst
Die onopgemerkt bleef
Te stil en onzichtbaar
Hoe opgelucht ze was de lagere school
En niet meer ‘spelen’ op de kleuterschool
Alleen maar zitten in een bankje…
Hoe kom je in slaap als je daar te uitgeput voor bent?
ik de druktemaker
die zo van stilte houd
maar is de stilte vaker
heb ik het ontzettend koud
de tijd schrijdt voort
terwijl hij lijkt stil te staan
in kou en zinloosheid
liefde zou balsem zijn
voor de pijn
het heet dat je keuzes kan
maken in het leven
autonoom te zijn
maar geluk laat zich
maar geluk laat zich niet pakken
dat glipt door je handen heen
mijn stem schor van vermoeidheid
en verdriet
met een onverwachte modulatie
niets
niemand
maar toch
geluiden kleuren
altijd de ondertoon van angst
en verdriet
zo immens verlaten
steeds vaker de boventoon
altijd zal ik hulp nodig hebben
BEDELARES voor eeuwig
UIT EEN TRAAN MET EEN KWINKSLAG
Uit wie is de vrouw in de spiegel en krankzinnig van uitputting terug naar bed, wachten op een slaap die niet komen zal.
SYMBOLIEK
samen op reis
de tocht valt zwaarder dan
verwacht
ga slapen mijn kind
zegt vader tijd
morgen moeten we verder
nergens een rustplaats te bekennen
de reis hervatten geen
sprake
we zijn nooit gestopt
de goden zijn vermoeid
geen oase
zelfs geen luchtspiegeling
