Maandelijks archief: januari 2016
Opnieuw verrast door een gedicht van Rutger Kopland. Manja Croiset
De vraag wie ze is
Intussen huist ze al zo lang in mijn hoofd
en al zo bijna overal – maar wie ze is
een zinloze vraag, je zoekt in je herinneringen
naar iets onvoorstelbaars, ik weet het, maar
ook zinloze vragen vragen een antwoord
eigenlijk is ze nog steeds die jonge vrouw
die ik ooit voevallig ergens tegenkwam
– maar wie ze is – in mijn hoofd
vind ik haar niet terug
er zijn momenten dat ik ineens weer weet
dat de mens eenzaam is, ook ik
en dat ik naar haar kijk en denk: zij daar
dat is ze, zo zichtbaar, zo sterfelijk
—————————————–
uit: ‘Wat water achterliet’, 2004.
Rutger Kopland
Auschwitz herdenking. “ver”sterven dat mild heet etc. Manja Croiset
Euthanasie bestaat niet, de medische ethiek schiet zijn doel voorbij. Patiënt is de dupe © Manja Croiset

Zo onvoorstelbaar verdrietig.
Het vreemde is ik ouder maar oog jonger in mijn slanke tijd met Schwung en nog kunnen speechen en een beetje dansen al vasthoudend.
nu nagenoeg 70 Ik moet wel die loden last meeslepen, is door het vet mijn rimpels weg, mag ik vroeger (is dood)
dit was en komt nooit meer terug https://www.youtube.com/watch?v=4khuzT6zFM0
dit ben ik nu, het is ook om te huilen. Alles…..
Deze rode jurk voor in mijn kist een plechtigheid komt er niet.
HET GAAT GOED MET DE WERELD VOLGENS PAUL WITTEMAN, Niets van gemerkt Manja Croiset
PortreT van een CroiseT Wieger Lindeboom- Manja Croiset
“ik vind, dat je hier recht op hebt”. Eind portret
ik scan zijn brief..