Misplaatste zogenamde bemoedigende woorden werken averechts © Manja Croiset

Kreeg zojuist toch weer zogenaamde bemoedigende woorden. NIET DOEN. Krijg ik mijn ogen terug, krijg in mijn oren terug, leer ik weer lopen? Kan ik zelf koken? Om maar een paar dwarsstraten te noemen en dan recentelijk slecht medisch nieuws. jullie moesten eens weten hoeveel mensen, die me hier hebben bijgestaan en nu voor me zorgen, maar niet begrepen DAT IK NIET DEPRESSIEF WAS. Wanhoop, radeloos zijn, een dagje weet ik veel allemaal IS GEEN DEPRESSIE. Ik wil jullie het met mij na zien doen. Ja, ik zet mensen op het verkeerde been, omdat ik ondanks alles ongelooflijk veel ben blijven doen. Met een zogenaamd bemoedigend woord, hoe goed bedoeld dan ook wordt het tegenover gestelde bereikt.
Mocht er nog iets van winst te behalen te zijn, heb ik meer aan reële reacties dan ‘onnozele’ woorden, die verre van opbeurend zijn. Maar miskenning van de realiteit dat maakt onnodig nog eenzamer.
Mensen op andere wijze… Iets van totaal andere aard
Vannacht wakker als gebruikelijk, lag ik mijn met halve oortje naar de radio te luisteren, zo’n programma ; ”waarom zijn de bananen krom”
Iemand; “wat moet ik doen als het maandelijkse alarm niet afgaat, omdat de stroom is uitgevallen?” Ik ben niet blijven luisteren… niets, het is een oefening. Tja, als hij af moet gaan, omdat er iets gebeurd is en de stroom dan is uitgevallen, wat dan. Nu, heb je wel die alerts op je telefoon maar de mijne niet geavanceerd genoeg. Jammer dan…
Een poos geleden decennia, denk ik reden nog allerlei levens gevaarlijke treinen hier door Amersfoort. Alarm ging af politie brandweer reed rond en riep om. Ik heb me omgedraaid en gelaten…
Paar weken geleden een enorme brand op het industrie terrein niet ver weg. Helicopters lawaai… wat kun je doen. Mijn zorg was wel, kan mijn hulp er doorheen.
En lieve mensen; ‘ik weet het al, iemand die zulke stukken kan schrijven, dat zal wel los lopen!!!!”
Daag…. enne je zou ook kunnen denken iemand die het zo helder vertelt, tenminste dat hoop ik die zal het wel beter weten dan een buitenstaander.
Advertentie

MIJN LEVEN ALS KLUIZENAAR © Manja Croiset

Het was als duidelijk, dat ik niet tevreden was met de cover van de heruitgave van UIT DE SPELONKEN VAN MIJN ZIEL, plus het was compilatie. De teksten wel oud, maar een nieuwe naam past meer bij mijn huidige situatie en ‘uit de spelonken van mijn ziel’ was een apart boekje met alleen die teksten en het is een compilatie, waarvan wel Spelonken de enige integrale is.
Dit is het geworden… MIJN LEVEN ALS KLUIZENAAR
 https://www.bruna.nl/boeken/uit-de-spelonken-van-mijn-ziel-9789402152555
Hij staat erop verkeerde titel en cover juiste inhoud. Het blijf bijzonder,
index
Nu is hij dan echt af, terecht onder een nieuwe vlag.
mijn leven als kluizenaar
en zeker geen bundel een boek al is het slechts 60 pagina’s vol wetenschap cultuur etc. Een echte Manja Croiset
Valt me mee (nog) geen commentaar, een nieuwe titel en het ISBN zat op degene met de oude naam.
Hij was al verschenen.

De top 3 / 4 van de boeken van Manja Croiset

Naar aanleiding vragen op facebook.

recensie-wie-is-stentor21

Ondanks dat, “wie is” verre weg mijn beste bundel is. Nog altijd niet de pretentie van een dichteres en dit is slechts pejoratief ( ik heb ze wel ook geschreven) poëzie heeft voor mij de toon van schoonheid en in mijn teksten is zelden iets van schoonheid te vinden, nagenoeg alles de gruwelen van de wereld en mijn boeken van de laatste jaren
MY AUTO BIOGRAPHY a wink in the darkness,
verre weg mijn beste noemen en Manja en Klinieken,
Geschiedschrijving gelardeerd met daarbij passende poëzie. In SHOAH (Shoah de laatse versie mijn eigen In Memoriam Jules Schelvis, zoals het hier en op weblog heft gestaan)en Wink is recentelijk de dood van Elie Wiesel mee genomen, zoals te zien (alleen in de hardcover) Ondanks dat bol wereldwijd levert, geef ik hier de BRUNA omdat het daar op bladzijden 6 en 7 te zien is.

La douce France ou est la cruelle France? © Manja Croiset

Meer dan 30 jaar Lyme © Manja Croiset

Het heeft geen zin om het verborgen te houden, als het vroeger of later toch naar buiten komt en ik hier lig te worstelen en een enkeling in vertrouwen neem. Meer dan 30 jaar lyme daar oog oor en heel veel meer aan verloren. Er is conclaaf wat het wordt, een poging tot alsnog behandeling proberen met de kans daaraan dood te gaan… Eind beslissing bij mij, ik zal ze niet op exacte getallen vangen. Als het blijft bij nagenoeg nihil dan was dit het. Ik ben erg achteruit gegaan de afgelopen periode. Alles qua klachten, er zou een optie. Weken aan een infuus met zware antibiotica, maar te verzwakt en te allergisch en mensen bespaar me in godsnaam jullie adviezen en de platitudes. Ik wou het verborgen houden ivm reacties, maar dat is geen optie. Manja Croiset met het stigma van de psychiatrische patiënt. Zo is iemand een gruwelijke dood gestorven aan BSE mishandeld als PP en de gekke koeien 90 % de artsen. Ik heb dat beschreven in Wink.

Heruitgave ‘uit de spleonken van mijn ziel’ © Manja Croiset

Bijzonder hij staat er op. Curieus, de omslag van een drukproef die ik vervangen heb en die staat er dan onder. Apart.
hier is hij goed
De oude druk blijkt er nog tweedehands te zijn veel door wederverkoper.
Deze nieuwe niet kopen via bol, verzendkosten oner de € 20.

Ode an der Schade Freude. Van Beethoven Manja Croiset en een journaliste

Onze biologie leraar Doorninck had een apart soort humor.
Wat is een parasiet, iemand die door de draaideur gaat en een ander laat duwen.
Je kan hiervan nog een link leggen naar zijn vak.
Maar leedvermaak is de hoogste vorm van vermaak. Is niet fraai…
Heb ik het nooit, wel eens kort, omdat toch te vervallen in mededogen.
Maar opeens dacht ik.
Ode an der Schadefreude Van Beethoven en Doorninck aan elkaar gekoppeld. © Manja Croiset

vervolg.

Deze foto gemaakt in de toenmalige aula November 1960 , Barlaeus 75 aan de Weteringschans.
Bij dat jublileum is de Hilmfilm gemaakt, daar over later.
Doorninck, had geen tafel en een stoeltje op een vlonder, maar over de hele breedte.
Dat was ook het geval bij Schei -en Natuurkunde. Anders van aard en amfitheaters. Eveneens een amfitheater bij tekenen, maar daar geen ‘proeventoonbank’ onderaan een klein podium, waarop geposeerd kon worden. Dat deed ik graag, slecht in tekenen en lenig….
Terug naar biologie, Doorninck ging op zijn tafel liggen met zijn hand onder zijn jasje- hé, droeg hij dat dan? En zei dat hij Napoleon was eveneens van hem ‘de bel en ik gaan tegelijk’.
Hij moest een trein halen woonde ergens in Noord Holland, (ja, Amsterdam ook) een anekdote van hem, hij beweerde dat hij wekelijks door zijn woonplaats liep met een grote lege taartendoos om plaatsgenoten de ogen uit te steken….
De bel en ik gaan tegelijk, jas aan en alpinopet op zit in de Hilmfilm.
Voor mij was het grootse van de jubleum viering, niet de slotavond in het Tropenmuseum, maar de fakkeloptocht door de duistere binnenstad onder leiding van de brandweer.
Van het Singel via omwegen naar de Weteringschans.
Niet aan de Amsterdamse grachten, maar langs de Amsterdamse grachten. Iets om nooit te vergeten.
Onder toezicht van diezelfde brandweer moest je je fakkel doven in een emmer, een schoolplein vol emmers. Aansluitend een feest in de aula, ook daar ziijn beelden van in de film. O.a zie ik Fred Opperdoes en Victor Smit, het schoollied zingend… Van lijf en ziel gezond te zijn, nooit geweest en zal het ook nooit meer worden.. Mens insana in Corpore insano. Overigens heeft dat ‘mens’ een enorme inhaalslag gemaakt, corpore deskundig verwoest door artsen en hun ethiek.
Om mee te lopen twee voorwaarden, minimaal derde klas en 14.
Was je blijven zitten of een late leerling, pech.
Bij mij in de klas een te jonge leerling Yorik Aler en ook hij was uitgesloten.
Wel oververtegenwoodigd in mijn optiek in voornoemde film.
Ik stop er mee voor de derde keer alles weg is.
Joosje Asser, jij was een jaar te jong. Ole Eshuis eveneens. Tja, Willy een klas lager…
Achter de docenten vier leerlingen van het feest comité.
leraren corps

 

Iemand links opsturen is niet sinister © Manja Croiset

Gaat vanzelf.
Iemand links opsturen is niet sinister © Manja Croiset