nr. 1 woensdG 17 juli j.l .
Ik heb me door omstandigheden gedwongen een tijdlang stil gehouden over Rusland en heb ruimte gegeven aan anderen, onder anderen aan het contingent analisten dat vindt dat we op moeten houden Poetin van alles en nog wat de schuld te geven. Ik pak de draad weer op, want Rusland gaat me aan het hart. Gelukkig kan de geinteresseerde lezer op enkele plekken terecht om brede informatie te halen, zoals bij de site Raam op Rusland. Ik zal op facebook regelmatig mijn stem laten horen. Het legertje Putin-Versteher dunt gelukkig uit, zij zijn stil gevallen, zo lijkt het. Vooral rond de Krim- en Oekraine-crises in 2014 bereikten de Poetin-versteher – zij die menen te weten wat er in het brein van de Russische president omgaat en vooral begrip tonen voor zijn gedachtenwereld – hun hoogtepunt. Zij verkondigden een afwijkende mening en openden de aanval op de mainstream media die aan Ruslandfobie zouden lijden. Op mijn lezingen in Nederland had ik vaak te maken met zogenaamde “mainstream media watchers” die provocerende vragen stelden en meteen hun cameraatjes op mij richtten. Vertegenwoordigers van deze trend werden graag geziene gasten in talkshows. Hoe groot de onzin was die zij debiteerden, het was een ander geluid en dat telde. Dat andere geluid is enigszins verstomd. Een van de redenen kan zijn dat er niet zoveel heldendaden van Poetin zijn te melden. Het Poet-tijdperk is in eigen land op een dood spoor beland. Zijn jaarlijkse phone-in televisie show muntte dit jaar vier uur lang uit in saaiheid . De president maakte een uitgebluste en ongeinteresseerde indruk. De kijkcijfers waren onthutsend laag. Op de meest prangende vragen van zijn burgers, zoals de dalende inkomens en de stijgende armoede, had hij geen antwoord. Behalve de Poetin-versteher zijn ook de ultra-rechtse politici een stuk stiller geworden. Geert Wilders bezocht Rusland, maar s na dat bezoek nogal stil gevallen over Rusland en Poetin. En zijn evenknie in Frankrijk, Marine Le Pen, vertoont hetzelfde gedrag. Thierry Baudet had in zijn debat met premier Rutte nog een uitermate domme oprisping over Poetins Rusland? De houding van Europese voormannen tegenover Rusland meende hij te moeten vergelijken met die van Hitler en Napoleon. De Poetin-versteher hadden steeds een sterk argument: Poetin was immers in eigen land immens populair. Ik heb daar nooit iets van gemerkt. Ja, de opiniepeilingen gaven hem steevast een hoge score. Poetin is in die peilingen fors geduikeld, maar afgezien daarvan heb ik nooit een massa mensen spontaan de straat op zien gaan om de held te bejybeken, zelfs niet op het toppunt van de patriottische euforie na het bezetten en annexeren van de Krim. Poetin heeft vooral geinvesteerd in een ongekend propaganda-apparaat. Investeren in de ontwikkeling van zijn eigen land is er bij ingeschoten. De infrastructuur is tijdens zijn bewind afgezakt naar het niveau van een derde wereldland. Vergelijk dezelfde periode met China. Alle Chinese miljoenensteden zijn met elkaar verbonden met hoge snelheidstreinen. In Rusland is er welgeteld een lijntje tussen Moskou en Sint-Petersburg, er is slechts een stuk op het traject waar de trein van Duitse makelij even de shelheid van 200 kilometer per uur haalt. Snelwegen zijn er alleen rond de hoofdstad. De economie sukkelt met een groei van nauwelijks een procent op jaarbasis voort terwijl het land dubbele cijfers nodig heeft om de levensstandaard te verhogen. Onder Poetin zijn miljarden roebels verdwenen in zwarte gaten, veroorzaakt door zijn supermachtambities. Om diezelfde reden gingen miljarden naar leger, politie en de veiligheidsorganen. Investeringen waar de burger niet wijzer van wordt. Hij annexeerde twee afvallige Georgische provincies, Zuid-Ossetie en Abchazie. Hij stuurde zijn leger het schiereiland de Krim op en lijfde het in. Hij ontketende een oorlog in twee oostelijke provincies van Oekraine. All die avonturen kosten elke dag miljarden. Het is verloren geld, de Russische burger krijgt er niets voor terug.WORDT VERVOLG
Deel 2
Kremlin is gevoed geen brood op de plank brengt. Een andere serieuze verliespost is dat steeds meer jongeren afhaken. Ambitieuze jonge ondernemers in mijn omgeving gooien de handdoek in de ring en gaan op zoek naar een toekomst elders in Europa. Sommige kleinere Europese, waaronder ook Baltische landen, bieden die talenten ruime mogelijkheden op een eenvoudige manier een Eropees paspoort te bemachtigen. Het beginnen van een eigen bedrijf is soms al voldoende. Slovenie en Kroatie zijn er een voorbeeld van. Ik zie om mij heen hoe in de provincie jonge mensen vast lopen. We hebben al 25 jaar een datsja in de provincie Kaloega, een prachtig landelijk gebied. Ons dorp ligt maar 120 kilometer ten zuidoosten van Moskou. Dankzij de ingestorte infrastructuur doen we er soms vier uur over om er te komen. Ons dorp Ignatevskoje is allang dood. Het dichtstbijzijnde regiocentrum Malojaroslavets is op sterven na dood. In de vroege ochtend vertrekken velen per trein naar Moskou, waar werk is, om ’s avonds laat weer terug te keren. Twintig jaar poetinisme heeft hier geen millimeter vooruitgang gebracht. Zelfs een bevriende priester gebruikt zijn religieuze connecties in Griekenland om zijn jongste zoon daar te laten studeren. In de hoop op een Europese toekomst voor hem. Ruslands rijkdom is te vinden in zonnige oorden waar de superjachten van de rijke elite ronddobberen, en zit in villa’s aan de Middellandse-Zeekust of in een romantisch chateau in Frankrijk. Een prestigieus optrekje in Londen is ook populair onder de rijke elite. Het is deze elite die onder toeziend oog van Poetin het land heeft leeggeroofd. 20 miljoen Russen leven intussen in, op of onder de armoedegrens. Nog altijd zijn er types als Baudet die hun ogen sluiten voor de Russische realiteit en zich laten influisteren door een Poetin-versteher. Een Russische politicoloog hoorde ik onlangs verzuchten: niet Europa maar het Kremlin lijdt aan een Ruslandfobie. Het Westen valt zijn halfslachtige houding tegenover Poetins Rusland te verwijten. Rusland is lid van de Raad van Europa. De lidstaten houden democratische principes hoog en staan voor het eerbiedigen van de rechten van de mens. Rusland voldoet al jaren niet aan de criteria die een lidmaatschap van de raad rechtvaardigt. Sinds Jeltsin huldigt het Westen het idee dat het goed is om in de raad met Rusland in gesprek te blijven. Alleen dat gesprek heeft in de afgelopen decennia niets opgeleverd. Er is zelfs geen duidelijke agenda voor die gesprekken. Democratie is ver te zoeken onder Poetin en mensenrechten zijn een lachertje. Het is een land met een corrupt juridisch systeem. Er is geen parlement dat die naam verdient. Er is een handvol moedige journalisten die probeert te opereren in de marges van wat rest van een vrije pers. Onlangs heeft de raad Rusland opnieuw in de armen gsloten na een schorsing van enkele jaren sinds de Oekraine-crisis. De argumenten zijn onveranderd. In gesprek blijven in de hoop dat Rusland alsnog toetreedt tot de familie van beschaafde landen. Het besluit is goed nieuws voor de duizenden Russen die jaarlijks hun recht proberen te halen bij het Europese hof voor de Rechten van de Mens. Het juridische systeem in Rusland is niet alleen corrupt, maar geeft de burger weinig hoop zijn recht te halen. Opvallend is opnieuw nu het drama met de MH17 zich ontrafelt en de betrokkenheid van Rusland daarbij steeds duidelijker zichtbaar wordt. Het is duidelijk dat het Poetin opnieuw aan moed ontbreekt de politieke verantwoordelijkheid op zich te nemen voor dit drama. Verrassend is dat niet. Bij alle drama’s tijdens zijn bewind ging de president op de loop voor zijn politieke verantwoordelijkheid. Bijna direct na de ramp met de MH17 had Poetin een verkapte schuldbekentenis voorhanden, maar verpakt in de versluierende taal uit het bureaucratische handboek van de Sovjet-Unie. Hij zei als er geen oorlog was geweest in het oosten van Oekraine, dit niet was gebeurd. Maar de oorlog die daar woedt is zijn oorlog. De 13.000 doden die daar in dit conflict zijn gevallen zijn zijn doden. Poetin heeft met zijn oorlog het Westen afgebluft. In 1994 tekende Rusland samen met de VS en Groot-Brittannie het verdrag van Boedapest. Dat verdrag was nodig om het arsenaal kernwapens van de Sovjet-Unie op het grondgebied van Oekraine op te ruimen. In ruil voor het opgeven van de kernwapens erkenden de verdragpartners de souvereiniteit en de grenzen van Oekraine.
De verdragpartners hebben van het verdrag na de agressie van Poetin een waardeloos stuk papier gemaakt. Het Westen deed met het opleggen van economische sancties een zwakke poging tot eerherstel. Het bevestigde Poetin in zijn geloof dat hij met alles kan weg komen, dat het verdrag Oekraine niet heeft kunnen beschermen tegen de Russische agressie. Het Westen is niet bereid een oorlog te riskeren over Oekraine, het koos voor de diplomatieke weg en deinsde terug voor een hardere aanpak om Oekraine en de grenzen van dat land te beschermen. De verdragpartners hebben Oekraine lelijk in de kou laten staan toen verdragpartner Rusland het verdrag schond en de Krim binnenviel en daarna de twee oostelijke provincies. Poetin kwam er mee weg. In 2000 demonstreerde Poetin voor het eerst dat het begrip politieke verantwoordelijkheid nemen hem vreemd is. In dat jaar zonk de atoomonderzeer Koersk. Alle 118 opvarenden kwamen om het leven. Poetin stuurde zijn noordelijke vloot de zee op voor grootscheepse oefeningen met maar een doel, de wereld tonen dat de Russische krijgsmacht nog altijd meetelt. De vloot was er na jaren van onderfinanciering, achterstallig onderhoud en gebrek aan training niet klaar voor. Ongelukken konden niet uitblijven. De bemanning van de Koersk lanceerde een nieuw type torpedo die in de lanceerbuis bleef steken en ontplofte. De explosie blies de neus van het schip weg. Daarna volgde nog een drama. De marine bleek niet over materieel te beschikken om een reddingsoperatie uit te voeren. Westerse vloten beschikken over dergelijke middelen, maar het Kremlin weigerde westerse hulp in te roepen. Het drama was compleet. Maar Poetin bekende nooit schuld aan de dood van de 118 bemanningsleden. In 2004 volgde er opnieuw een drama waarvoor Poetin weigert de politieke verantwoordelijkheid te nemen. In september van dat jaar gijzelen terroristen ongeveer duizend leerlingen en hun leerkrachten in een school in beslan een stadje in de provincie noord ossetie. Na enkele dagen besluit Poetin een einde te maken aan de gijzeling. Hij geeft het leger opdracht de school te bestormen. De bestorming eindigt in een chaotische operatie. 385 gijzelaars vinden de dood onder wie meer dan honderd kinderen. Er zijn geen serieuze pogingen ondernomen om via onderhandelingen de gijzelaars vrij te krijgen. Het liquideren van de terroristen had de prioriteit. In 2002 soeelde dit scenario zich al af in het theater Nord-Ost in Moskou. Terroristen gijzelden de meer dan 800 theaterbezoekers. Ook nu geen serieuze pogingen via onderhandelingen de gijzelaars vrij te krijgen. Het liquideren van de 40 terroristen had ook hier prioriteit. Aan de gewelddadige bestorming ging een poging vooraf de terroristen te bedwelmen met een gas. 129 gijzelaars kwamen om het leven, mede door het gebruik van het gas. Ook hier een chaotische organisatie die aan veel mensen het leven heeft gekost. Poetin toonde net als in Beslan weinig compassie met de doden. Het gebrek aan compassie toont hij ook in de zaak van de MH17. Via leugen en bedrog probeert hij onder zijn politieke verantwoordelijkheid uit te komen, waarmee hij het leed van de nabestaanden nog eens onnodig belast. Tekenend voor de zwakte van autoritaire leiders is dat ze niemand in hun omgeving hebben om hen te corrigeren. Poetin schept ook zijn eigen wereldbeeld. Zo verklaarde hij onlangs dat het westerse liberalisme een achterhaalde staatsvorm is. Het basiselement van liberalisme is dat het belang van het individu net zo zwaar weegt als het belang van de staat en som WORDT VERVOLGD
Deel 3
De verdragpartners hebben van het verdrag na de agressie van Poetin een waardeloos stuk papier gemaakt. Het Westen deed met het opleggen van economische sancties een zwakke poging tot eerherstel. Het bevestigde Poetin in zijn geloof dat hij met alles kan weg komen, dat het verdrag Oekraine niet heeft kunnen beschermen tegen de Russische agressie. Het Westen is niet bereid een oorlog te riskeren over Oekraine, het koos voor de diplomatieke weg en deinsde terug voor een hardere aanpak om Oekraine en de grenzen van dat land te beschermen. De verdragpartners hebben Oekraine lelijk in de kou laten staan toen verdragpartner Rusland het verdrag schond en de Krim binnenviel en daarna de twee oostelijke provincies. Poetin kwam er mee weg. In 2000 demonstreerde Poetin voor het eerst dat het begrip politieke verantwoordelijkheid nemen hem vreemd is. In dat jaar zonk de atoomonderzeer Koersk. Alle 118 opvarenden kwamen om het leven. Poetin stuurde zijn noordelijke vloot de zee op voor grootscheepse oefeningen met maar een doel, de wereld tonen dat de Russische krijgsmacht nog altijd meetelt. De vloot was er na jaren van onderfinanciering, achterstallig onderhoud en gebrek aan training niet klaar voor. Ongelukken konden niet uitblijven. De bemanning van de Koersk lanceerde een nieuw type torpedo die in de lanceerbuis bleef steken en ontplofte. De explosie blies de neus van het schip weg. Daarna volgde nog een drama. De marine bleek niet over materieel te beschikken om een reddingsoperatie uit te voeren. Westerse vloten beschikken over dergelijke middelen, maar het Kremlin weigerde westerse hulp in te roepen. Het drama was compleet. Maar Poetin bekende nooit schuld aan de dood van de 118 bemanningsleden. In 2004 volgde er opnieuw een drama waarvoor Poetin weigert de politieke verantwoordelijkheid te nemen. In september van dat jaar gijzelen terroristen ongeveer duizend leerlingen en hun leerkrachten in een school in beslan een stadje in de provincie noord ossetie. Na enkele dagen besluit Poetin een einde te maken aan de gijzeling. Hij geeft het leger opdracht de school te bestormen. De bestorming eindigt in een chaotische operatie. 385 gijzelaars vinden de dood onder wie meer dan honderd kinderen. Er zijn geen serieuze pogingen ondernomen om via onderhandelingen de gijzelaars vrij te krijgen. Het liquideren van de terroristen had de prioriteit. In 2002 soeelde dit scenario zich al af in het theater Nord-Ost in Moskou. Terroristen gijzelden de meer dan 800 theaterbezoekers. Ook nu geen serieuze pogingen via onderhandelingen de gijzelaars vrij te krijgen. Het liquideren van de 40 terroristen had ook hier prioriteit. Aan de gewelddadige bestorming ging een poging vooraf de terroristen te bedwelmen met een gas. 129 gijzelaars kwamen om het leven, mede door het gebruik van het gas. Ook hier een chaotische organisatie die aan veel mensen het leven heeft gekost. Poetin toonde net als in Beslan weinig compassie met de doden. Het gebrek aan compassie toont hij ook in de zaak van de MH17. Via leugen en bedrog probeert hij onder zijn politieke verantwoordelijkheid uit te komen, waarmee hij het leed van de nabestaanden nog eens onnodig belast. Tekenend voor de zwakte van autoritaire leiders is dat ze niemand in hun omgeving hebben om hen te corrigeren. Poetin schept ook zijn eigen wereldbeeld. Zo verklaarde hij onlangs dat het westerse liberalisme een achterhaalde staatsvorm is. Het basiselement van liberalisme is dat het belang van het individu net zo zwaar weegt als het belang van de staat en soms zelfs zwaarder. Dat idee verwerpt Poetin. Voor hem gaat de staat boven alles. Een van zijn verkiezingsleuzes was ooit: een sterke staat, een sterke president. De burger komt in zijn denkwereld helemaal niet voor. Hij heeft van Rusland een zwakke staat gemaakt, waar de burger alle vertrouwen in de instituten van de staat heeft verloren. Poetin houdt zich maar met een vraag bezig: hoe blijf ik aan de macht na 2024, of liever: kan zijn systeem overleven? Rusland loopt het gevaar om net als de Sovher-Unie door zijn lemen voeten te zakken. Overal duiken vormen van protest op. In Jekaterinenburg ontvlamde een protest over de bouw van een kerk in een park, elders liepen burgers te hoop tegen het inrichten van een vuilnisbelt. Een journalist die diep had gegraven in de corrupte wereld van de ambtenarij dreigde monddood te worden gemaakt met een gefabriceerde strafzaak tegen hem over handel in drugs. Het leidde tot een breed protest in de media. Het Kremlin moest bakzeil halen. De journalist is weer op vrije voeten. Zo komen er steeds meer scheuren in het Poetin-bastion. Het Westen kijkt machteloos toe. Kan het wat doen? Er zijn mogelijkheden het Poetinbewind open te breken en te helpen bij het bouwen van een mondige Russische burgersamenleving. Al jaren wordt er op laag niveau onderhandeld over het afschaffen van de wederzijdse visumplicht. Ik ben daar een voorstander van. De Russische burger zal die stap omhelzen als een bevrijding. Het is ook goed voor de wederzijdse bestuiving met frisse ideeen die ontbreken in de volledig in de negentiende eeuw vastgeroeste ideeenwereld van Poetin. Russen snakken naar een leven in de 21ste eeuw. Er zijn allerlei regionale verkiezingen op komst, onder andere in Moskou. Kandidaten die opgaan als vertegenwoordigers van de Kremlin-partij Verenigd Rusland geven er de voorkeur aan om als onafhankelijke kandidaat de verkiezingen in te gaan, omdat de Kremlin-partij wordt vereenzelvigd met corruptie. De partij is dermate impopulair dat je er geen gewone verkiezingen mee kunt winnen. De burgers hebben ook hun buik vol van de zogenaamde verkiezingstechnologie die de partij steeds toch aan winst helpt. Loopt het Poetinisme op zijn laatste benen? Er zijn signalen die daarop wijzen. Dat is ook gevaarlijk, want het autoritaire systeem heeft het politieke landschap plat gemaaid.
Ik heb mijn naam waar te maken/ hoog te houd als activist met vele facetten.
Invalshoeken zoals Ingeborg Beugel op geheel andere wijze vanuit Griekenland schrijft.
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Manja_Croiset
Vervolg
dit beeld vertelt het hele verhaal van poetins rusland. een meisje toont de politieman de tekst van de russische grondwet waarin haar recht op demonstratie is vast gelegd. niet zij over treedt de wet maar degenen die de enorme politiemacht op haar hebben afgestuurd om te verhinderen dat zij van haar rechten gebruikt maakt. een vde burgenorme politiemacht op haar heeft afgestuurd. de president verzaakt zijn plicht zijn burgers te beschermen is de boodschap.
HET AFBLADDERENDE IMAGO VAN EEN STERKE AUTORITAIRE LEIDER
Poetin is gelanceerd als de man die Rusland zou redden uit de zogenaamde chaotische Jeltsin-jaren. Een Trump-variant: ‘Rusland first’ en ‘make Russia great again’. Van het een noch het ander is na twintig jaar verticale macht iets terecht gekomen.
Poetins eerste idee was van van Rusland een energiegrootmacht te maken, op basis van Ruslands enorme olie- en gasvoorraden en de toen hoge olieprijzen van meer dan 100 dollar per vat. Het was het eerste teken dat Poetins adviseurs weinig strategisch inzicht hadden. Er dienden zich zoveel nieuwe spelers aan op de energiemarkt dat de prijzen al snel kelderden. Een ander negatief effect op het plan van de energiegrootmacht veroorzaakte Poetin zelf. In zijn drang internationaal aanzien te verwerven koos hij voor een agressief buitenlandbeleid, in elk geval anti-Westers en anti-Europa, terwijl Europa juist de grootste afnemer van zijn energie was. Al snel ontstond daarom in Europa de roep om een meer divers energiebeleid, met minder afhankelijkheid van Rusland. Poetins strategen zagen ook een andere factor over het hoofd: de aanstormende ‘groene golf’ en het klimaat als een belangrijke component in het energiebeleid van westerse landen meer gebruik te maken van duurzame energiebronnen. De ambitie van energiegrootmacht bleek zo al snel een illusie. Poetin stapte al snel over naar het spelen van een belangrijke rol op het wereldtoneel. Een oorlogje tegen de mini-staat Georgië was daarvan de prelude. Georgië had de euvele moed zijn oriëntatie te verleggen naar het Westen, omdat Moskou weinig positiefs had te bieden. Het land verdiende een afstraffing. Poetin wilde de wereld duidelijk maken dat het vast wilde houden aan zijn doctrine van invloedssferen. Dat scenario herhaalde zich in 2014 in Oekraïne.
Poetins ambitie reikte ook tot buiten de traditionele invloedssferen van het Kremlin. De chaos rond Syrië was een uitgelezen kans die ambitie in te vullen. Het Westen zat op de koers van regime change in Damascus. Poetin besloot daar tegenin te gaan en omarmde de massamoordenaar Assad. Het regende nu Russische bommen op de hoofden van Syrische burgers, bommen die vielen uit Russische vliegtuigen. Een huurlingenleger naar Amerikaans voorbeeld in Irak deed wat grondwerk. De interventie hield Assad in het zadel, maar de prijs in de vorm van menselijk leed was hoog. Het gewelddadige conflict in Syrië had al het leven gekost aan tienduizenden burgers en veroorzaakte een dramatische vluchtelingenstroom. De hulp van het Kremlin aan Assad deed die stroom nog eens extra aanzwellen, en voegde nog eens duizenden slachtoffers toe aan de toch al imposante dodenlijst. Steun aan een massamoordenaar is nu niet bepaald een aanmoediging respect af te dwingen bij je internationale partners.
Het applaus voor de oorlog in Syrië in eigen land kwam voornamelijk van de propagandamedia. Voor de Russische burger was het vooral een ver-van-mijn-bedshow. De partij Verenigd Rusland faalde in de poging de overwinning in Syrië te verkopen als een heldendaad van hun leider. De partij, opgezet om Poetins grootse ideeën met Rusland uit te dragen, wordt in de loop der jaren steeds meer een blok aan het been. De oppositie heeft de partij het label ‘partij van zwendelaars en dieven’ gegeven. Die titel heeft ingang gevonden bij de Russische burger. Het gevolg is dat de partij alle vertrouwen bij de burger kwijt is en als politiek platform voor Poetin is verdwenen. In recente resultaten van opiniepeilingen.valt de steun voor de partij nauwelijks nog te meten. Bij regionale verkiezingen geven kandidaten van de partij er de voorkeur aan zich zelf niet meer als zodanig te afficheren, omdat dat hun kans om verkozen te worden minimaliseert.
Het wegsmelten van de partij is een probleem bij toekomstige verkiezingen. Voeg daarbij de hard teruglopende steun voor Poetin in de resultaten van opiniepeilingen. Het belangrijkste programmapunt in het manifest van de partij is de populariteit van Poetin. Dat programmapunt is aan ernstige corrosie onderhevig. Dat maakt het ingewikkelder om de beproefde verkiezingstechnologie, een net woord voor vervalsing van de verkiezingen, toe te passen.
Trouwens, alle pogingen om een organisatie op te bouwen om massale steun voor Poetins beleid te genereren hebben schipbreuk geleden in de afgelopen jaren. Poetin ging de verkiezingen voor zijn derde termijn in onder de leuze ‘een sterk land, een sterke president’. Op de affiches verscheen een groot portret van Poetin die zelfbewust de wereld in keek. De affiches werden ondertekend door het volksfront. Het front was een nieuwe poging vooral jongeren te motiveren zich in te zetten voor Poetins versie van een glorieus Rusland. Het front is intussen een stille dood gestorven wegens gebrek aan belangstelling. Hoe nu verder met Poetin, nu zelfs gemanipuleerde en vervalste verkiezingen geen optie meer blijken te zijn? Poetin heeft zichzelf in de positie van een tsaar gemanoeuvreerd. Maar de Russische grondwet voorziet niet in een tsarendom. In het Kremlin breekt men zich het hoofd. Het volk mort. De 20.000 demonstranten die op zaterdag 20 juli de straat op gingen om eerlijke verkiezingen te eisen lijken slechts een voorbode van wat komen gaat, nu nagenoeg alle communicatiekanalen met de de burger zijn afgesloten. Poetins machtsbasis steunt, net als de laatste tsaar Nicolaas II, op de geheime diensten, het leger en de Russische gardisten, het elitelegertje van zo’n 200.000 man dat onder direct bevel van de persident staat en dat hij kan inzetten tegen demonstranten. Dan zijn er nog de leden van de elite, die dankzij steun aan Poetin zijn toegetreden tot een kleine groep van puissant rijke burgers, de profiteurs van de door Poetin geïntroduceerde verticale macht.
Als je de 20.000 demonstranten van 20 juli afzet tegen de honderdduizenden die dagelijks in Hongkong de straat op gaan om democratische rechten op te eisen, is het niet veel. Maar in Moskou, waar de overheid een keihard ontmoedigingsbeleid voert tegen deelname aan publiek protest, is het een geweldige massa. En het protest geldt nu nog maar op het oog onbelangrijke verkiezingen voor de Moskouse gemeenteraad. Belangrijk voor veel demonstranten is dat de macht met hun rechten sjoemelt. Er is boosheid ontstaan. Zaterdag 27 juli wilden de aanhangers van de 30 kandidaten van de oppositie die de autoriteiten niet willen toelaten tot de gemeenteraadsverkiezingen in september opnieuw de straat op. Poetin mobiliseerde zijn Russische gardisten, die van overal uit Rusland werden aangevoerd naar de hoofdstad om die demonstratie te verhinderen. Meer dan duizend demonstranten werden gearresteerd. De demonstratie werd zo in de kiem gesmoord. De belangrijkste kandidaten en voorlieden van de oppositionele beweging werden voorafgaande aan de dmonstratie van hun bed gehaald. De demonstratie is voorkomen, maar de boosheid van de burgers is alleen maar gegroeid. Vooral veel jongeren spuiden hun boosheid. De redactie van een online tv-kanaal dat zorgde voor een live stream van de roerende taferelen in het centrum kreeg een waarschuwend bezoek van de politie. Boze burgers zijn op den duur niet meer te stoppen. Het Kremlin staat voor moeilijke keuzes: meer repressie of het aangaan van een dialoog met de morrende samenleving. In Poetins ogen is dat laatste ondenkbaar, hij ziet dat als een teken van zwakte. Een van de regels waaraan de kandidaten moeten voldoen, is het verzamelen van 5.000 handtekeningen die nodig zijn om je als onafhankelijke kandidaat te registreren voor deze verkiezingen. Tot nu toe is geen enkele oppositiekandidaat geregistreerd, ondanks het inleveren van duizenden handtekeningen. De kiescommissie wringt zich in alle bochten om de ingeleverde handtekeningen vals te verklaren.
Zo kunnen gemeenteraadsverkiezingen uitgroeien tot een hoofdpijndossier voor het Kremlin, dat steeds verder wegdrijft van democratische beginselen die ook in de grondwet van Rusland zijn vastgelegd.
Het afbladderen van het gezag van de autoritaire leider gaat langzaam, maar het proces is in gang gezet. Ik houd u van het verloop van dat proces op de hoogte. Sommige mensen in mijn omgeving houden hun hart vast. De Russische geschiedenis leert, dat er op een periode van de knoet een tijd van troebelen volgt. Het is aan Poetin om met die lijn van de geschiedenis te breken. Daar is politieke moed voor nodig en dat heeft hem steeds ontbroken in zijn bijna twintigjarige bewind. Zijn privéleger, de Russische gardisten, boezemt de jongeren in Rusland geen angst in, hebben de recente acties op straat laten zien. Zijn propagandamachine probeert de protesten weg te zetten als een poging om de macht omver te werpen, zoals in Oekraïne in 2014 gebeurde met het Majdan-protest. Maar de Russische burger geeft aan steeds minder geloof te hechten aan wat de staatsmedia hem vertellen.
Grappig is dat een woordvoerder van de kiescommissie, die weigert kandidaten van de oppositie te registreren, zei dat de protesten politiek waren. Dat zijn ze inderdaad. Zo gaat dat in een democratie. er is de macht en er zijn mensen die in oppositie zijn tegen hen die aan de macht zijn. Dan zijn er verkiezingen waarin de burger bepaalt hoe het verder moet. Poetins idee van democratie is dat burgers ondergeschikt zijn aan de macht. Daar denken steeds meer Russen iets anders over. de bergemeester sobjanin veroordeelde de protesten in zijn stad als een poging van de oppositie demacht te grdijpen. maar we zijn hier nit in zimbabwe voegde hij daar cryptisch aan toe. de burgemeester miste het punt. rusland is vandaag dichterbij zimbabwe dan ooit. daar was moegabe ook een meester in het manipuleren van verkiezingen.
wordt vervolgd.
Vind ik leuk:
Like Laden...
Voor Gwendolyn Rammeloo ivm het wad, voor Petert door jou trok ik hem uit de kast door een foto van Sail enkele jaren geleden.
Via Peter Savary
deze van mij zou iemand op muziek gezet hebben nooit gebeurd, als iemand anders zich geroepen voelt?
Niet voor de Poes wel voor de Leeuwen 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.