Onherroepelijk aftakeling en ziek zijn. Er is meer dan oorlog waar ik overschrijf/ schreef.
Een imaginaire interview.
Meer monoloog.
“Waarom schrijft u?”
Een poging om van mes chagrins mes plaisirs te maken en om wantoestanden aan de kaak te stellen.
Eerst keek ik met verbijstering naar mijn imposante Wikipedia. De verbijstering is gebleven, echter met een andere invalshoek.
Hoe is het mogelijk, dat ik onbekend ben bij het grote publiek?
Dat moet meer zijn dan mijn bedlegerigheid, dat kan niet anders.
Veel mentale problemen zijn overwonnen, nieuwe dienen zich aan door mijn verwoeste lichaam.
Weinig aansluiting bij mensen vinden in combinatie met mijn fysieke beperkingen.
Contacten waar ik me prettig bij voel, zijn geblokkeerd.
Overgeleverd aan ‘zorg’ daar is de ZORGvuldigheid ver te zoeken, terwijl het juist heel nauw steekt.
In plaats van goed te luisteren, is het onbegrip groot.
Je kan iemand ‘lezen’ zonder een woord of aanraking.
Het odium van de querulant /arrogant.
Soms voel ik me een estafette stokje, dat zo snel mogelijk moet worden doorgegeven.
Welke arts / jurist heeft de bereidheid toe te geven, dat ik het beter weet/ een fout toe te geven? (ze zijn er wel)
Om nog maar te zwijgen van het CIZ Wijkteams Zorgkantoren. Gevoelsmatig benadert het een onder curatele stelling.
”Slechte hulp is geen hulp. “
“Geforceerde intimiteiten zijn geen intimiteiten.”
Geholpen moeten worden en verantwoording afleggen aan mensen, die geen flauw benul hebben waarover het gaat. Hoe vaak heb ik gehoord?
“Je bent de enige niet? “
Verdomd ‘t-is-nie-waar.
Nee, dat heb ik nog nooit gedacht, veel te veel gezien. Menig vals woord aan mijn adres. Ook zonder schelden:
“we leven in het rijke westen, daar pluk ook jij de voordelen van.”
Armoede zonder geldgebrek kan heel groot zijn. No escape door het stigma van de psychiatrische patiënt.
Toch kan ik ondanks mijn blik op de wereld zo geabsorbeerd worden door pijn, dat mijn perceptie en interesse afneemt of ja, dat weet ik nu wel.
Neuralgieën, gevoelloosheid, paresthesie valt alledrie onder de noemer pijn.
Meer dan een jaar geleden zei ik :
“het is ook pijn. “
Eveneens ik ben PIJN.
Een immense schok toen ik een poosje terug schreef: ”leefde ik maar in een oorlogsgebied en werd dood geschoten.” Volledig bewust van wat ik zei.
Natuurlijk trachtte ik te helpen, toen ik erachter kwam, dat iemand vlak daarvoor een vriend op die wijze was kwijt geraakt. Troost daarin bestaat nauwelijks.
Vreselijk als je iets zegt en de reacties: ”o, dat heb ik ook. Ik begrijp je volledig” totaal iets anders. Natuurlijk zegt hij/zij dat uit eenzaamheid. Velen willen mij een lesje leren.
Denken dat ik geen mededogen heb, niets is minder waar. Mijn empathie en kennis is groot. Mijn leven een te harde leerschool. Helaas hypersensitief.
Liefst zou ik al het leed van iedereen weg nemen.
Je feliciteert bij een geboorte, maar ik denk, o mijn god wat staat dat kind te wachten. Vroeger haalde ik afhankelijkheid en hulpbehoevend door elkaar, een pejoratief andere lading, die soms wel op elkaar aangrijpt.
Een heel systeem moet op de schop. De regelgeving in de (para medische wereld is absurd. Elke schijf meer, is er een teveel en de zeggenschap te groot.)
Als jongste van drie dochters, mijn oudste zus eerste generatie. Ieder de eigen problematiek en karakter, waarvan ik denk dat ik de meeste inzichten heb verworven door mijn bizar verlopen leven.
Mijn weblog: “ inzicht zonder uitzicht” kennis maakt zeker niet gelukkig.
Maar kennis vergaren uiterst boeiend.
Grote veranderingen heb ik doorgemaakt. Te laat voor mijn lichaam.
Een gruwelijk einde.
Manjaforisme “een mening is subjectief en derhalve geen feit” Daaraan inherent: “ik kan niet in hun hart en hoofd kijken”
Niemand heeft voor zijn plezier problemen of is ziek. Wel weet ik, dat ik de kunst tot introspectie versta.
Een Einzelgänger zeker, maar een gedwongen isolement is iets anders, door zacht uitgedrukt mijn handicaps en weer veroordeeld tot ongewenst betaald ‘gezelschap’ dat zelden doet wat ik vraag.
Om te eindigen met de woorden, die bovenaan mijn Facebook account staan.
“Mijn tong is scherp geworden van het likken aan mijn wonden, het levert spitsvondigheden op”
Mijn wens voor het einde consistent.
De doodsangst van mijn moeder heb ik overgenomen. Na haar stervensbegeleiding was ik hem kwijt. Nieuwe gevechten in mijn leven, onrechtvaardigheid, waarvoor ik niet week, eisten hun tol en die angst kwam terug.
De martelgang is echter zo inhumaan, dat die angst daarbij in het niets verdwijnt. Ik kijk vele disciplines daar op aan.
De laatste versie van MIJN ODYSSEE is uitzonderlijk en verdient een Hardcover… Waarom die zo veel duurder is dan de paperback met wat royalty €48,75
ISBN 9789402172560 de Hardcover ISBN 9789402125061 €75,95 zonder.
Bij inkoop door mij nog geen €5 verschil.
Mensen, die dit lezen en de wereld die er achter schuil gaat niet kennen, kunnen het terzijde leggen of mijn Odyssee lezen.
Een lesboek, dat absoluut niet alleen over mij gaat, verslaggeving van impressies.
Een immens karwei, elk woord tot je door laten dringen en laten beklijven. Alles wat hier staat is eerder door mij gedebiteerd.
Teveel gedaan…
Amechtig ga ik een soap kijken, daarvoor heb je noch ogen noch oren nodig en is concentratie(kamp, denk ik)
Ik had het met een vriend gedeeld, helaas kan ik nu niet overleggen…, moet ik ook niet willen. Een Faceboekanier.
Zo’n pestbui, dat ik bijna iets stoms doe.
Zijn reactie ontlokte me een glimlach en een lichtje in mijn ogen met het gevoel erbij te horen.
De nacht werd verder een pijntopper.
Er speelt zich hier een tragedie en een ongelooflijk schandaal af.
Ik verga van de pijn.
“Met dank voor uw openhartigheid Mevrouw Croiset.”
Nomen Nescio
Mag ik weten of het een gedrukte of een digitale versie is en krijg ik nog inzage voor het ter perse gaan? Hoe laat zakt de krant?
Hiermee acht ik bewezen, dat mijn werk meer facetten kent dan oorlog.
Muziek ter afsluiting, niet orchestraal daar voor is de ruimte te klein.
Iets van Schubert, geen forellen teveel graten.
NN:” mag ik u even interrumperen , uw lange verslag, lardeert u doorlopend met woordspelingen. Waarom doet u dat?”
Een overlevingsmechanisme en ik ben geen zonnetje, anders ben ik niet leesbaar.
Schubert. Iets waar op ik gedanst heb. Nee, dat is nostalgie. Ik stond eerder in de Kleine Komedie dan Youp van ‘t Hek.
NN “ nu maakt u een grapje”
Nee, dat is niet het geval, dat kunt u lezen in mijn kinderherinneringen ISBN 9789402169829
“ mijn leven achter onzichtbare tralies”
en daardoor in
“MIJN ODYSSEE”
NN “ het is erg lang geworden, het overschrijdt de mij toegestane aantal regels. Het is wel een samenhangend verhaal. Ik zal de redactie cultuur vraag om dit speciaal in de boekenbijlage te plaatsen. Mag ik u bedanken voor de gastvrijheid, en de aangename omgeving. Het was me een waar genoegen”
Dat was geheel aan mijn zijde.
“ u hoort nog van mij, waar en wanneer en tegen de gewoonte in , krijgt u van te voren inzage”
Graag wil ik meegeven dat mijn keuze is gevallen op het Octet van Schubert met Janine Jansen, nog gedubd over Der Hirt auf dem Felsen, maar ook dat is omzien, mijn zus heeft het gespeeld.
Keuzes maken ben ik heel slecht in en denk aan het meest verwarmende snaarinstrument de cello. Waarbij ik het ongetwijfeld niet droog houd.
Dan begin ik onherroepelijk te huilen en denk meteen het recent overlijden van Anner Bijlsma. Ik heb de eer gehad hem te ontmoeten.
NN “ u hebt een zwaar leven geleid, maar tegelijkertijd proef ik uw rijkdom. Er is bovendien door , voor u een volkomen onbekende een schilderij waar niet minder dan 5 jaar aangewerkt is”
NN “als ik u zo hoor dan zitten we hier volgend jaar nog. Dit had zich zeker geleend voor een uitzending. Maar dat valt niet onder mijn competentie. De omgeving leent er zich wel toe. Naar ik begreep, is hier wel gefilmd”
Inderdaad een documentaire over een deel van mijn leven. O.a opgenomen in de collectie van YadVashem. In kan me voorstellen dat het vertelde verhaal controversieel is. Maar het blijft imaginaire en lig ik te typen op mijn iPad in bef.
Mundus Vult Decipi
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Manja_Croiset
FEELING LIKE A HOBO
De oude aula november 1960 jubileum Barlaeus 75 jaar aan de Weteringschans. De voorloper de Latijnse school stamt uit 1342!
Niet voor de Poes wel voor de Leeuwen 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.