Mijn geluidsbarrière ligt steeds lager, zijn de mensen nog beroerder ?
Nee, mijn constitutie. Slaapdeprivatie een fout een geluid.
Ik sta niet meer voor mezelf in. Mijn incasseringsvermogen nihil.
In cassatie kan ik niet, dood gemarteld net nog niet helemaal, ondraaglijk is het wel.
De afgelopen dag mijn zus. Wanneer dit al niet blanco begon, in april dit niveau door haar.
Natuurlijk was de gang van zaken rond de euthanasie al niet te geloven vreselijk en schandalig. Wat daarna gebeurd is niet te beschrijven, aldoor ben ik blijven strijden en vechten inclusief rechtszaken. Beestachtig.
Alles is zinloos geworden, maar daarmee stopt het niet. De WLZ een zgn. maatschappelijk werkster vult in. Brandhout, zonder meer wilde ik niet procedure nr. 20 in zake mijn PGB, waarschijnlijk hoger. De wissel getrokken te groot.
En waarvoor nog? Het is nu toch schoon zegt mijn zuster, voor wie ik gevoelsmatig meer heb gedaan.
Ze kon iets niet op de pc. Deze idioot gaat dat uit haarzelf voor haar doen ( ik had op een van mijn camera’s tot mijn verbazing gezien aan en ik dacht uit) en mijn grens over PIJN. Ze bedankte me wel en oogde timide. Een nieuw fenomeen .
Laat in slaap heeft ze me vanmorgen gewekt, geen anakoloet woord staat hier.
Suicide is geen bezwaar, zelfs aangeraden door artsen, maar met deze pijn de occipital altijd de ergste en de paresthaesie ook gruwelijk.
Een fractie minder anders typte ik niet, pillen. Maar het houdt niet op.
Ik sta niet voor mezelf in en dat heb ik nooit eerder gedacht, geldt meer voor naar mezelf, alhoewel ik vrees dat die Mw een portie… over zich heen krijgt.
Een beter team dan de laatste jaren, maar te laat.
Niets heeft meegezeten… en maar strijden. Gesprekken rechtszaken.
Altijd zeg ik: “vechten doe je niet voor jezelf een jurisprudentie etc”
Wel over geschreven Psychiatrie. Misdaad tegen de menselijkheid aan te kaarten Europees hof voor de rechten van de Mens. Nooit meer aan gedacht als actie, wel rechtszaken tegen artsen, die je met woorden en het grootste gelijk in wezen inmaakt. (Geldt eveneens voor de juristen.) Maar eigen rechtscircuit en van goede huize kom ik wel, maar door die kongsi kom je niet heen.
Nu denk ik het, maar waar de kracht vandaan te halen? En concentratie, verklaringen. Te laat.
Geen enkele overdracht schuwend, mijn boeken uniek. De historie, one liners, woordcartoons. Cultuur vaak aan gerefereerd. Medisch jargon, is gewoon als alles deviant is, is niet alleen idiosyncratisch medisch, het woord vertaald toegepast op alles, in niets pas ik in een hokje. Dus alles op mijn idiosyncratische wijze.
Nagenoeg elke arts pleegt Meineed bij die van Hippocrates, ze fiedelflieren door.
Euthanasie: “ u doet het toch gewoon zelf” ‘kijk dat vind ik niet gewoon,’ juist dat had ik graag legaal gezien en echt EU. Gestoorde wet, goedkeuringen op fysieke grondslag. Gezien verleden? Let wel verleden, gesprekken met psychiaters, zo slecht is het gesteld met de kennis niet roeren in oude traumata .
Gecontra- indiceerd. Plus fysiek niet in staat.
Mishandeld opnieuw, er schijnt geen einde aan te komen.
Ergo conclusio Europeeshof voor de Rechten van de Mens.
Ik vrees dat mijn boeken niet volstaan, gesprekken gaan niet meer.
Een beetje hameren op dit ding.
Schoonheid brengt geen troost meer.
En rade Jan Engelman, het woord Best repeteert.
Radeloos en best is het niet.
Strijdend ging ik ten onder nu zelfs dat niet meer.
De burgerturf van de bovenste plank, 2 vetplantjes. Vet ben ik al van mezelf, een vensterbank heb niet. Van mijn nieuwe kunst heeft ze niets gezegd.
Heel curieus bij de dood van onze ouders, vond ze opeens alles mooi.
Manja, had dit er buiten gelaten, dit klinkt zuur en bitter en het ging over medisch falen. De familie droeg wel een aardig steentje bij.
Ik ga terug naar medisch rapport huisarts okay, maar die (a)sociale werkster.
Als ze dit leest nog minder team en familie. Ze heeft haar excuus gemaild, heel bijzonder, maar mijn lichaam is het daarmee niet kwijt.
Als ik mezelf dan zo hoor, denk ik aan Lottes zelfmoord, een ijzersterk lichaam.
In de moderne tijd met IBS opgenomen met een GSM mij laat bellend, kwam een verpleegster die iets zei, iets heel gewoons.
Zij “ hier zijn ze ook niet van deze planeet”
Nu heb ik het niet zo op die inrichtingen, maar toen dacht ik wel: “ meisje, meisje, wat ben jij ver heen!”
Daarom schrik ik ook van mezelf. Ga bij mezelf te RADE ontleed en denk, altijd weer dat hoogbegaafd, ik vond het zo’n onzin. Ja, deviant en hypersensitief. Maar hoogbegaafd dat vond ik niet. Wil ik anderen niet imbeciel vinden met hun graad en al, dan resteert niets dan me maar hoogbegaafd te noemen en die radeloos in toenemende mate betreft dan toch dat zo gemaltraiteerde lichaam, dat de fouten van anderen met de dag minder trekt. Blijft dat ik hulpbehoevend ben en die mensen niet trek. De huisarts verwoordt dat uitstekend, meer hulp geboden valgevaar, maar te verzwakt om te verdragen, maar wat nu?
Niet lang geleden beweerde iemand: “iedereen wordt gelukkig geboren, wat er daarna gebeurt, ligt aan jezelf” Als het niet letterlijk basaal anders lag, lachwekkend. Maar helaas. Ik ontkende. De man: “verklaar u nader”. Respons, mijn energie is op (overigens zulke types, breng je toch niet op andere gedachten), zei wel ik heb er boeken overgeschreven. Plus ooit een kind geboren uit een drugsverslaafde horen huilen, zelfs de meest fundamentalistische VBOK-er gaat om.
Terugblikkend zie ik schrikbarend veel vervolgens fouten, ook in mijn mails.
Mijn oeverloze litanieën komen mijn strot uit, moeten de irritatiegrens van anderen overgaan.
Mijns inziens is de rol, zou de rol van een SCEN arts dienen te zijn: “ is het vrijwillig en niet in een crisis” en de aanvragende arts, die het ook zelf wil voltrekken..
Ook schandalig de ergste verrichting van een fatsoenlijk arts…
Over verzet:” mijn vader niet erg mild voor zijn dochter. Naar de oogarts FC Donders met behoud van naam in het UMCU opgenomen, een blinde vrouw in de wachtkamer geparkeerd door een verpleegster van een andere afdeling, haar naam werd de ruimte ingeblaft. Machteloos, waarom ik niet opstond en haar binnen reed?Maar wel, “ u ziet toch dat mevrouw niets kan..” etc.
Ik ben aan de beurt, dezelfde. Ik schrok me kapot. Mijn vader: “zet hem op dochter”
Hij was nagenoeg onderdanig en wist ook niet goed wat hij met mijn oog moest.
Steeds duidelijker is, trouwens al in Zeist dat ik dat watje totaal niet was.
Bij den andere gelegenheid, heb ik gezegd tegen een arts:” misschien bent u een uitstekend technicus, maar is er op de faculteit geneeskunde geen les sociale vaardigheden?” Hier lig ik dan…jammer en ik jammer.
Geen leven na de dood en er voor ook niet. Ik gaf dat uit in 2007 in
uit de spelonken van mijn ziel, tot mijn grote schrik op een avond Eli Asser. Ik sprak erover met mijn uitgeefster, zij vond laten staan. Ook gedaan wel voorzien van een voetnoot.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Ik constateer dat schilderen ontbreekt. Maar vrij lang geleden schreef ik:
Niet voor de Poes wel voor de Leeuwen 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.