Waarom 24 april een gedenkwaardige dag is.
Niet omdat het 105 jaar geleden is, dat mijn vader geboren is en tegelijkertijd wel.
Het was 8 jaar geleden, dat ik voor het laatst in staat was bij Hal thuis te komen. (Sinds zijn pensioen als enige)
Nauwelijks in staat, door hem en een hulp, die me reed naar binnen gezeuld.
Ik heb daar de cd van mijn vaders crematie gespeeld en tranen met tuiten gehuild en niet kunnen bevatten, dat ik 5 maanden ervoor zonder een traan te laten dat live heb meegemaakt. Wel bewust dat het indrukwekkend was.
Ging het aan me voorbij? Nee, een jong lid in de familie huilde tomeloos en ik heb haar in mijn armen genomen.
24 April 2012
Ik was al een fysiek wrak, maar voelde me verplicht naar mijn moeder te gaan.
De eerste 24e april na haar mans haar overlijden. Ze zei: “heb je gehuild ‘kind’?”
“Ja, het is Odo’s verjaardag.”
Ze had een zeer trage vorm van Parkinson, de exacerbatie van die klachten was extreem na zijn dood.
Ze zei: “ ik heb niet gehuild” “ ja, wel dat heeft je lichaam voor je gedaan”
Op dat moment hebben we mijn regels “zonder tranen, huilt mijn lichaam” besproken voor bij haar dood. Die kwam 2 1/2 week later.
Onnozele ik, dacht uitrusten. Maar #remissie was er nog nooit geweest.
Dat doet een stigma. Vanaf 2009 toen ik mijn 1e oor verloor en daarvoor ook al in mindere mate rolstoelgebruiker.
In maart was ik nog in Zuid Holland op de verjaardag van een achterneefje, totaal niet het idee voor het laatst. Moeizaam dat wel, maar dat is voor mij gewoon.
Ik heb nog geschitterd op de boekpresentatie 3 juli 2012. Gelegen tot 15.00 aan gejurkt door een hulp die ook reed. Om 20.00 weer in bed.
“Nog een” zei mijn hulp. Schier onmogelijk, dit al heel bijzonder. Niet de houding van een oud ballerina, maar mijn hoofd een fractie scheef en ik lig.
Dat je ook vanuit een rolstoel kunt presteren op je wenkbrauwen, had ik in 209 al bewezen. Dik van de prednison naar het feestje van de uitgever.
Mentaal ging het me goed, fysiek niet. Geen “zonder tranen huilt mijn lichaam” Opnieuw veel medische blunders en veroordelingen. Pas in 2019 was het officieel neuroborreliosis ontwikkeld vanaf 1986, ach, waarom niet “een medische misser”
De laatste ‘take’ voor de documentaire was op bed. “Me van geen ‘teek’ bewust.”
Daar lig ik dan, het stigma blijft aan de orde. Op fysieke gronden euthanasie goedgekeurd.
Maar eens een psychiatrische patiënt, altijd een psychiatrische patiënt. Hal -die zelf nooit met oorlogsslachtoffers heeft gewerkt- heeft voor me gevochten.
Deze foto een schnitt uit een tv programma over euthanasie van de EO, mijn situatie totaal verkeerd bekeken alsof ik niet ernstig leed, de mondige patiënt afgezet tegen
een terminaal zieke kankerpatiënt, die zo graag leven wilde. Nou, ik ook.
Getrouwd kinderen kleinkinderen, alhoewel ‘leed niet vergelijken’ mag dat m.i. hier wel. Vanwege het vertekende beeld. De vrouw in kwestie had een goed leven gehad , ik niet.
Heel onsmakelijk, die EO, die ook mijn familie thuis belde. Knallende ruzie.
Hij heeft het Q.Q. naar mij net zo slecht gedaan als alle anderen. We hebben pas hier thuis meer en meer met elkaar gepraat. Terwijl hij bij me op bed zat.
We mochten elkaar op dag één, 34 jaar geleden. Maart vorige maand.
Geschiedschrijving is niet mild, ook niet over de mensen van wie je houdt, tenminste bij mij. Hij de naam, ik de know how. Maar ik ben niemand. Met mijn mijn kennis heeft hij wel voor me gepleit, het mocht niet baten.
Er moet uit de wetgeving de vereiste van een psychiater bij een fysiek zieke patiënt. De rol van een SCEN-arts zonder meer te groot. Terug brengen tot: “ is het echt vrije wil en is het niet in een crisis.”
Hoe graag zou ik me hier hard voor maken, vanzelfsprekend tevens voor anderen.
En mijn mishandelingen door decennia heen en de psychiatrische patiënt in het algemeen.
EUROPEES HOF voor de RECHTEN van de MENS, MISDAAD tegen de MENSELIJKHEID.
In het begin op bed, oogde ik nog goed, dat is drastisch veranderd. Nu ligt mijn hoofd nog platter. Maar ik ben blijven werken. Het laatste boek een gegeven, wel af en toe een update waarbij de prijs te hoog is.
Vaak de vraag als ik niet beschimpt word: “ hoe houd je het vol? Ik zou dat niet kunnen. Maar een keus met de attitude van de medici heb ik niet.
U zal van mij geen applaus horen voor dat wat ‘zorg’ heet.
In toenemende mate slecht en verwaarloosd. Een grof schandaal, weliswaar grote nuanceverschillen, maar meer dan 7 decennia. En dat maakt me niet tot een aangenamer mens. Wel principieel en van sommige mensen houd ik voor altijd. Soms zeer emotioneel om een ander. Maar nee geen roze zoet suiker type.
Dit wel, die actie tegen het gesloten rechtscircuit, maar men is te laf ook de media nu natuurlijk helemaal. Ook artsen te laf.
Mijn huidige huisarts: “ totaal niet ethisch, maar wel volgens de wet”
Veel stuur ik online naar de STAD AMERSFOORT ONLINE, maar ook zij te laf .
Voor Covid 19
Iets wat ik niet bevatten kan. Ook ik Corona tijd onderdanig aan de wet, niet wat ze echt zelf juist achten… GEHOORZAMEN
Een huisarts, die goed beslagen ten ijs kwam en veel voor me doet, ook bijstelt als ik zeg, dat het anders ligt. Collegae aanspreken op hun miskleunen, dat zit niet in het pakket.
Wel veel zaken, die ze totaal niet hoeft te doen.
Daarin frappez toujours.
Manja Croiset
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Universum Omniversum
Niet voor de Poes wel voor de Leeuwen 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.