Ze zullen het niet weten, wat ik kan te keer gaan, maar dit zijn ze.
Uit 2008
Toen geloofde ik dat nog, als het maar vaak genoeg gezegd wordt!
hoe te leven
met te weten
dat er niet met je
te leven valt
hoe te leven
en maar al te goed
begrijpen
dat er niet met je
te leven valt
hoe te leven
met te weten
dat het nooit veranderen
zal en je jezelf
al helemaal niet verdragen
kan
als dat geen nachtmerrie bij bewustzijn is
Manja Croiset
De hulpverlening.
Diverse zaken.
Een vraag, u bent van muis overgestapt
op vingers. Rare taal.
Je bent moe en je hebt het gekke gevoel,
dat je die link zo op de muur kan plakken.
Vanzelfsprekend een associatie Hello Wall Shirley Valentine. Dag Carole Krans!
Herkent u dat?
Ik heb nu de link naar mijn Wikipedia aan mijn wijsvinger kleven. Daar moet hij dan ook mee geplakt. Totale onzin natuurlijk.
Ik ga hem zo meteen bewust een andere vinger gebruiken.
Ik heb sinds kort, een dbnl.
Ik vroeg me af hoe hij daar komt, maar dat weet je nooit. En waarom deze?
Mijn dunste bundel ooit.
Toeschouwer of Deelnemer.
Het staat er niet compleet, aan de andere kant
Filosoof of zonderling.
Eigen idee als altijd. Maar nu het toch wel heel bijzondere…
Wie heeft hier echt over nagedacht. Toevalstreffer ?
Het is heel bijzonder.
Mijn leven lang buiten de wereld.
Niet dat ik als een satelliet rond de aarde zweef. Maar nooit een normaal leven geleid.
Vanzelfsprekend komt de vraag wat is normaal?
Misschien geeft die Wikipedia iets van uitleg voor de vragers onder u.
Altijd overal buiten, het leven van anderen niet in te denken en dan merkwaardig een empathisch vermogen alsof ik alles gedaan heb en meegemaakt. Over alles blaas ik mijn partijtje mee. VROUW van de WERELD.
Ik denk wederom aan Frank Diamands gedicht. * Ik is een ander.
*post 1 dag eerder
Nu heb ik gruwelijke zaken doorstaan, maar van totaal andere aard.
En dat filosoof of zonderling ?
Ik denk allebei.
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Manja_Croiset
Het leek echt even alleen die wijsvinger, blijkbaar de vinger met de meeste kracht.
uiteindelijk toch gelukt met ringeling
Dood’op’,
nee ik lig.
Letterlijk
Rigor Mortis
Manja Croiset
Inmiddels ruim 2 maanden later herplaats ik de speech van Frank Diamand.
Gek genoeg wil ik er een ding aan toevoegen, woorden die hij niet gebruikte.
*“ opdat wij niet vergeten”
zit wel opgesloten in zijn relaas.
Of hij dat bedoelde weet ik niet.
“ huilen met woorden”
*Frank vat dat zo goed /compact samen in de zin.
*‘ herdenken is letterlijk opnieuw denken’
Altijd weer zeg ik, herdenken kun je niet leren. Die groep zou best af en toe willen vergeten, maar dat is onmogelijk.
Je kunt er les overgeven, je kunt schokkende beelden laten zien.
Maar hoe kun je het voelen ruiken proeven?
Verdringen is geen vergeten, het verleden heeft zich in je genesteld en zal daar altijd blijven. Mensgebonden zoals alles.
En al even sterk Franks woorden aan zijn partner, die er haaks opstaan en toch waar.
**ik is een ander
Ik was van plan deze tekst te schrijven op 19 juli a.s., ik maak gebruik van de kracht, die ik nu heb.
Maar tevens om Frank die dag alle ruimte te geven die hij nodig heeft. Een dag aan hem om die op zijn manier door te brengen.
Bij deze een hommage aan Frank en zijn partner Evelien Gans, wiens leven zo abrupt eindigde, omdat het leven haar boven het hoofd was gegroeid.
Verscheidene malen heb ik Frank geschreven: “jij die Bergen Belsen overleefde, verliest je partner aan een onnatuurlijk dood.”
Nog een extra woord aan Frank, dankbaar voor je woorden en inzicht om te refereren aan het heden. Het verleden zit in je, maar de blik gericht op het contemporaine wereldgebeuren. Ook uit je oeuvre blijkt (documentaires) dat je gezichtsveld breed is. Midden Amerika om er een te noemen.
Trouw gebleven aan je principe om onrecht aan de kaak te stellen. De gave te nuanceren.
Dankzij wie je bent of ondanks wie je bent.
Dat kun je alleen zelf bepalen, veel te vaak zal een ander je en nu in bredere zin, je vertellen wat jij voelt.
Na rijp beraad heb ik besloten-omdat ik niet met je overlegd heb- foto’s achterwege te laten.
Wat ooit gebeurde, heeft je voor altijd gevormd. Sonja Barend
Aan 2 minuten heb ik niet genoeg. Ellen Santen
Van horen zwijgen.. Jessica Durlacher
Van horen zwijgen, voelen en heel veel meer Manja Croiset
Frank Diamand Hollandsche Schouwburg 4 mei 2019
Meer dan wat ik aan het doen ben, even over iets wat ik gedaan heb. Op 4 mei jl. heb ik de eer gehad te mogen spreken bij de Dodenherdenking in de Hollandsche Schouwburg.
Iets wat ik graag wilde maar dat ook melancholie opriep omdat Evelien daar 10 jaar geleden sprak en er nu niet meer is om kritisch naar mijn tekst te kijken en trots te zijn dat ik daar sprak.
Dit is wat ik er heb gezegd.
Lieve mensen, Ik vind het een eer maar ik voel ook een zekere huiver om op deze zo beladen plek te mogen spreken. Het is een plek die symbool staat voor het proces van ontrechting waaraan de Joden tijdens de bezetting werden onderworpen. In Juni 1941 werd de Hollandsche Schouwburg omgedoopt in de Joodsche Schouwburg en werd het de enige plek waar Joodse musici, Joodse acteurs en actrices, cabaretiers nog mochten optreden en dat voor een uitsluitend Joods publiek. Ik heb een foto van mijn moeder die zangeres was, die er heeft gezongen. Vanaf 30 juni ’42 mocht het publiek alleen nog maar ’s middags komen omdat de avondklok was ingesteld (tussen acht uur ’s avond en zes uur ’s ochtends geen Jood op straat). Een nieuwe voorbereiding voor de deportatie. Zoals de maand tevoren de verplichting voor alle Joden ouder dan zes jaar, om de gele ster met het woord Jood zichtbaar op hun kleren te dragen.
En vervolgens werd de Schouwburg op
20 juli 1942 de verzamelplaats waar vandaan zo’n 45.000 Joden naar het doorgangskamp Westerbork zijn versleept, het tussenstation voor deportatie naar Auschwitz, Sobibor, Bergen Belsen.
Onder die velen ook mijn ouders en ik zelf, ik vanuit de crèche, de dependence van de Schouwburg, hier aan de overkant.
Al weet ik dat er naast de Joden ook andere Nederlanders: soldaten, mariniers en burgerslachtoffers van de oorlog te herdenken zijn, mijn persoonlijke betrokkenheid ligt bij de 104.000 Joden die in de kampen werden vermoord of door honger en ziekte omkwamen.
Ik herdenk ze tegen mijn zin bijna dagelijks, dat geldt niet voor iedereen. Maar wat wel geldt voor iedereen hier vanavond is dat je er niet onderuit komt je proberen voor te stellen hoe het was om als Jood niet meer in de tram te mogen, niet naar de bioscoop te mogen gaan, alleen in Joodse winkels te mogen kopen, niet meer naar het park en niet meer naar het strand te mogen, helemaal niet meer te mogen reizen, langzaam maar onverbiddelijk ontrecht te worden.
Herdenken is letterlijk opnieuw denken. Herdenken zonder te denken heeft weinig betekenis.
Laten we het dus vooral met de herinnering aan die ontrechting, die aan het grote moorden vooraf ging, denken over het heden.
Weten degenen die het hebben over die prachtige cultuur van ons in Nederlan, die zij zo zeer willen verdedigen dat ze graag de grenzen willen sluiten voor niet Europese vluchtelingen, die een beetje anders zijn dan zij of dan wij, zijn die er zich van bewust dat Nederland een bittere traditie heeft van het sluiten van grenzen.
In 1937 gebeurde dat al en in 1938 mochten na Kristalnacht in Duitsland
– in godsnaam je moest toch wat –
een handjevol Joodse kinderen zonder hun ouders ons land binnen komen. Maar ze moesten ons land dan wel liefst als doorvoerland zien en het mocht ze niet te aantrekkelijk gemaakt worden om te blijven.
Gaat er een belletje rinkelen? We leven in een globaliserende wereld, maar de nationalistische reacties op die globalisering zijn veel gevaarlijker dan die globalisering zelf.
We zitten met Putin, met Netanyahu die zegt dat hij de nederzettingen wil annexeren, met Trump die opnieuw opdracht geeft om ouders en kinderen bij de grens te scheiden (zoals dat hier gebeurde in de jaren ‘42/’43) en dan hebben we het nog niet eens over Erdogan, Orban en Xi.
Wat te doen? Het eerste is je bewust te zijn van wat er gezegd wordt en wat er gebeurt, en niet weg te kijken. Je bewust zijn van de beperkte invloed die we hebben op het mondiale gebeuren, maar die kleine invloed die we wel hebben proberen uit te oefenen. Lid worden van een vakbond, een politieke partij, je opgeven om een vluchteling taalles te geven of op andere manier te helpen met inburgeren.
Alert te zijn op vreemdelingenafkeer, wat de wat nettere vorm is van racisme, antisemitisme en vreemdelingenhaat.
Op deze dag en op deze plek ontkom ik er niet aan om terug te komen op het meest persoonlijke, dat ook verband houdt met herdenken op deze plek: 10 jaar geleden sprak Evelien Gans hier, mijn geliefde, die er niet meer is. En wat sprak ze goed over het met de ontrechting verwante thema van de vernedering. Ik citeer haar: Zoveel vormen, gradaties en variaties van vernedering, toen en nu. Het handjevol scholieren in de trein dat een klasgenootje treitert omdat zij van andere muziek houdt. Marokkaanse voetbalvandalen die als straf het stadion zouden moeten schoonmaken met een tandenborstel. (Dat was een voorstel van Wilders) De man met het keppeltje die wordt uitgescholden.
Het gaat om groepsvorming en zelfverheffing, om voorbode en onderdeel van discriminatie of vervolging.
Vanavond zijn we hier om de rabbijn te gedenken die gedwongen werd naakt, op een stoel staand, een toespraak ter ere van Duitsland te houden. En – ik citeer nog steeds: Ook de Hollandsche Schouwburg was een oord van vernedering. Jacques Presser beschrijft hoe een dronken SS’er ’s nachts alle slapers sommeert om op te staan en hun schoenen en kousen uit te trekken. Na inspectie volgt het oordeel.
Tien mensen hebben schone voeten; zij mogen de Schouwburg verlaten. De rest moet blijven.
Evelien, die ik vreselijk mis, was bijzonder hoogleraar Moderne Joodse Geschiedenis en de Shoah was een terugkerend thema in onze gesprekken. Dialoog tussen haar als betrokken wetenschapper, waarvan de vader ondergedoken was en waarvan de moeder actief was geweest in het verzet, en mij als overlevende van die Shoah.
Ik sluit af met het gedicht dat ik over die dialoog heb geschreven:
*Ik is een ander
We hebben vaker dat gesprek gevoerd
over het kamp. Jij zegt: het is toch anders wanneer het niet je zelf betreft.
En ik: je hoeft toch ook niet zwart te zijn
om in te kunnen voelen wat Apartheid
als schrijver wil jij dat toch ook, je leeft je in
en als je goed bent lukt dat toch.
Dat zijn de goede dagen
maar steeds wanneer herinnering
me onverhoeds bespringt
ben ik het met je eens.
Het is niet voor te stellen
niet eens voor wie het zelf beleefde.
© 2019, Frank Diamand
Bovenstaande cartoons zijn verwerkt in mijn boek
“over de shoah die nooit voorbij gaat”
Een dissonant? Mijn muziek.
Ein Mensch zu Sein.
gewoon gedeeld van Hans Laroes jarig vandaag. Nooit kan ik zijn naam zien zonder aan die steekpartij te denken.
p
Ach mevrouw: “u ligt hier zo ziek en kwetsbaar. U hebt dat geld?” (Ongetwijfeld zal hij u heeft gezegd hebben) dan betaalt u gewoon dan bent u er vanaf.
“Nou nee, niet weer een poot uitgedraaid, bij niet geleverde diensten, waar ik niet opstaan kan.
“Foto in de film uit 2014” De ander na SCEN consult.
Als ik eindelijk onder de groene zoden lig, gaat mij geld naar mensen in nood voor rechtsbijstand,
NIET OM REKENINGEN TE BETALEN.
Manja Croiset Foundation, of ik teveel gedaan heb? Zeker.
Ik jodelde al van de pijn,
maar van wachten op Godot word ik ook niet wijzer.
De nacht zal ik doorbrengen in radeloze pijn.
Dit de prognose van deze man in 2015 in de functie van SCen arts, geaccordeerd , maar ja het stigma. Ik houd het niet.
https://www.stjansdal.nl/medische-informatie/specialismen-behandelcentra/pijnbestrijding
Nu zal ik me wel weer niet ziek genoeg gedragen.
Eens zien wie de langste adem heeft, in de stront lig ik al zo lang. Dan meteen gesublimeerd en wie
WEET BAANBREKER VOOR MIJN MEDEMENS,
Dat activist is meer dan verdiend, jankte ik.
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Manja_Croiset
nu
ZET DIT IN een landelijke krant en ik ben binnen! Mijn interpunctie, laat inderdaad te wensen over. Maar bij mijn gedichten is dat een zeer bewuste keuze.
Het kan me ontzettend veel schelen, zelfs een basale behoefte, alleen ik wijk voor niets en niemand.
Niet dit boek, maar de verkoop was in juni ver boven gemiddeld.
https://www.bol.com/nl/c/boeken-manja-croiset/2269953/N/8299/
Manja en klinieken is nu van Kameleon tot Activiste. Oude cover.
Bewust gedaan om Manja en klinieken uit de verkoop te krijgen, de cover is alleen niet aangepast. Krantenkop of doofpot zal eind van de week weer te koop zijn.
Koopt u geen oude drukken of tweedehands, dat zin ze niet voor niets.
M.u.v.
”Wie is die vrouw” dat is indertijd breed geleverd, ik krijg er geen cent voor maar dat geeft niet, maar de andere zijn GEEN visitekaartje .
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Manja_Croiset
The same condition as the Dutch one.
English version Documentary subtitled In English
Introduction voice over Willy Lindwer
MANJA – A Life Behind Invisible Bars. – Dutch documentary maker Willy Lindwer made a 57- minute documentary about Manja Croiset’s life.
http://www.vimeo.com/253411914 for sale
Synopsis Manja – A Life Behind Invisible Bars
The movie made its debut in 2014 at the Eye Filmmuseum Amsterdam.
Showed on Nationaal Holocaust Museum in Amsterdam April 2018 And is also in the collection of Yad Vashem included the autobiography with a Wink in the darkness. Introduced through a speech from the author.
