HERUITGAVE MANJA.

Zo juist valt mijn blik op dat 1 mei a.s. Manja van Anna Reiner, het boek waarnaar ik vernoemd ben, opnieuw in het Nederlands verschijnt onder haar echt naam Anna Gmeyner.

Uit de nalatenschap van mijn vermoorde grootouders en ik heb die naam in 1946 gekregen en de voorgeschiedenis met me meegedragen. Hoe oud was ik toen ik hoorde waar het vandaan kwam! Tegenwoordig is de naam mij “TE GEWOON” geworden en het heeft voor mij zo een extra dimensie.
De eerste twee keren dat ik “in contact ”met  die zo beladen naam kwam, waren ook heftige gelegenheden.
De eerste keer in de vitrine van de – toen nog het originele nu zijn het kopieën HOLLANSCHE SCHOUWBURG ( ik denk nu Manja Tuschinski)  de tweede…

DE MAN IN DE KLINIEK

ze stelt zich voor
aan de al jaren in Nederland
wonende Poolse jood
lijkbleek wordt hij
kan geen woord uitbrengen
uren later zal hij in tranen vertellen
dat hij de naam nooit meer heeft
gehoord sinds zijn vrouw
in Auschwitz was omgekomen

Deze stond al in de bundel uit de spelonken van mijn ziel en vanzelfsprekend
“GETRANSPORTEERD” naar OVER DE SHOAH DIE NOOIT VOORBIJ GAAT.
Te jong stiekem gelezen, het is ook een stukje van mijn leven geworden, de aantrekkingskracht van dat boek met mijn naam was te groot. De enige keer dat ik in mijn jonge leven, niet gehoorzaam was. EEN GROOT GEHEIM DROEG IK MET ME MEE. Mijn ouders konden wel streng zijn, maar ik denk dat ze dit maar al te goed begrepen zouden hebben.
In elk geval hebben ze dit gelezen in mijn autobiografie

MIJN LEVEN ACHTER ONZICHTBARE TRALIES  (tot twee keer vergis ik me in de titel doordat de cineast Willy Lindwer zijn documentaire over mijn leven: MANJA, een leven achter onzichtbare tralies genoemd heeft, ontleend aan dat boek, daarvan vind je in de film maar een gedeelte terug)

De eerste druk in Exilverlag onder bovenstaand pseudoniem.

EEN LIED VAN DAVID GOLDSTAUB de verwekker van Manja “Meirowitz”

Als ik rechte benen had,
Ei, wat zou ik springen.
Als ik ook een stem nog had,
Ei, wat zou ik zingen.
Had ik niet zo’n slecht gezicht,
Wat zou ik dan veel zien!
Was ik niet zo dof in ’t hoofd,
Weten bovendien!
Als ik maar een pen eerst had,
Wat had ‘k dan geschreven.
Als ik maar een meisje had,
Liefde zou ‘k haar geven.

Refrein, zacht en hartstochtelijk:

Wie danst er met den Lamme,
Wie loopt er met den blinde,
Wie zingt er met den stomme,
Waar kan ik hen vinden?

Kijk ik in de waterput,
Dan zie ik troeb’le kolken,
Als ik naar de zon soms kijk,
Bedekken haar de wolken.

Verlustig ik mij in een ster,
Dan is zij plots verdwenen,
Kijkt een kind mijn in ’t gezicht,
Begint het steeds te wenen.

Forto

Als ik mijzelf in ’t donker trof,
Ei, wat zou ik rennen,
En al was ’t ook lichte ,aam,
‘k Zou me zelf niet kennen.

Refrein, heel zacht

Wie danst er met den lamme?
Wie loopt er met den blinde?
Wie zingt er met den stomme?
Men zal hem niet vinden.

Opnieuw is mij geen rust beschoren, ik zie fouten in de aankondiging van uitgeverij Cossee, ik wil het nieuwe boek niet hebben. Het zou MIJN BOEK NIET ZIJN IN DE HEDENDAAGSE SPELLING EEN DEEL VAN DE WAARDE VERLOREN ALTHANS VOOR MIJ.
Mijn nooit meer werkende STEM! Net heb ik een stukje uit de oude uitgave aan mijn verzorgende van vandaag voor gelezen. EVEN WAS DAAR MIJN OUDE DICTIE, wel heel rasperig en ze begrijpt heel goed dat ik me door NIEMAND KAN LATEN VOORLEZEN inmiddels is Manja Auf DEUTSCH and in English er als luisterboek. Ik moet er niet aandenken. Wel heb ik altijd een eigen film op mijn netvlies gehad, die mag ook niet stuk gemaakt. Manja  ( een warm en zacht meisje) lenig als een kat en FEL vechtend voor haar broertje. In mijn te dikke tijden, ben ik niet meer MANJA, MAAR LEA EEN VET JOODS ZWIJN!
MIJN BOEK, Manja pleegt zelfmoord als puber als ze is aangerand (of zelfs meer dat wordt niet helemaal helder in het boek, maar ook niet ter zake doende) door een jongetje van de Hitlerjugend.

© Manja Croiset of Manja Goldlaub…..
Wie ik ben, Manja??? Met een bagage van Atlas. Of de symboliek “LEFT LUGGAGE”.