ER IS NIEMAND HELEMAAL NIEMAND © Manja Croiset

Terug in de tijd, maar ver na de oorlog, het zal 1968 geweest zijn. Ik kom een huis en de kamer binnen van een jongetje van twee, huilend met zijn hoofd op de bank zittend op de grond. Er is niemand helemaal niemand… Zou hij het nog weten, ik wel. Ik dacht er aan en begon te huilen. Hoe land geleden kon ik nog geen traan laten dit gebeurde associatief. In dit huis woon ik 25 jaar en nog langer in deze straat. Velen zijn uitgevlogen, velen overleden. Toch hield ik mijn sociale kring…
Nu liggend op bed dacht ik, er is niemand helemaal niemand en kwam bij dat jongetje van twee terecht.